بررسی ارتباط بیومورفیک با الگوی روابط فضایی معابر ورودی در بالا بردن میزان رضایت ساکنان مجتمع های مسکونی

تکامل متقابل گونه انسانی در بستر طبیعت میتواند مشروط به تماس بی واسطه با طبیعت پیرامونی خود در طول زندگی روزمره اش و درک الگوسازی طبیعی باشد. زیرا او همواره به دنبال تامین این مهم از طریق تحقق حضور حداکثری در محیط پیرامون خویش است. در این راستا معماری و بافت پیرامونی این حضور حداکثری را معنا می بخشد به قسمیکه ارتباط بین اثر و اجزای پیرامونی آن به واسطه کلیتی پیوسته و درعین حال حفظ خصوصیات شخصی خود در نظام جزء به کل قابل تعریف است، الگوها و فرایندهای طبیعی از منظر الگوسازی، رشد و شکوفایی منجر به تفهیم اصلی چون؛ بیومورفیک می شود به قسمی که تضادهای مکمل بر پایه منعکس نمودن محیط زیستی در ارتباط با خوانش فضایی از منظر طراحی در فاز یک شهرک اکباتان می تواند منجر به درک روش شناسی زمینه ای در قالب آمیختگی میان اثر و زمینه و همچنین پیاده سازی اثر در ساختار مولد و حل شدگی طرح در محیط پیرامونی خود شود. لذا سعی شد بابهره از مطالعات کتابخانه ای از میان کتب و مقالات به اطلاعاتی در جهت شناسایی متغیرها دست یافته شود و از طریق تحلیل و روش توصیفی به فصل اشتراک اطلاعات بدست آمده با مولفات برگرفته از بیومورفیک دست یافت که در امتداد آن به واسطه توصیف جداول بتوان به استخراج مولفه های جدیدی در قالب شناسایی الگوی روابط فضایی موجود در فاز یک شهرک اکباتان با طرحواره برگرفته از بیومورفیک نائل شد که این مهم برمبنای شناسایی الگواره طبیعی معابر متصل به بلوک مربوطه به نشانه های موجد این سازواره طبیعی در شکل گیری معابر ورودی از منظر الگوی شکلی- کالبدی پاسخ داد و بتوان به درک متقابل نحوه جانمایی فضایی همچون ورودی و معبرهای متصل به آن برمبنای نسبتها و الگوی هندسی فراکتال و به منظور شناخت هم زیستی متداول از نظر ترکیب بندی روابط فضایی به مدلی نظام مند در تعریف این روابط دست یافت.

کلیدواژه ها:

بیومورفیک ، روابط فضایی ، معابر ورودی ، مجتمع مسکونی