برنامه ریزی درسی مبتنی بر فناوری های نوین آموزشی و نقش آن در پرورش دانش آموزانی با یادگیری بهتر و خودکارآمدی بالا

این پژوهش با هدف بررسی نقش برنامه ریزی درسی مبتنی بر فناوری های نوین آموزشی در بهبود یادگیری و افزایش خودکارآمدی دانش آموزان انجام شده است. با توجه به اهمیت روزافزون فناوری در نظام های آموزشی، درک چگونگی تاثیر این فناوری ها بر فرآیند یادگیری و اعتماد به نفس دانش آموزان ضروری است. پژوهش حاضر به روش مروری انجام شده و به تحلیل و بررسی مقالات و منابع علمی مرتبط با فناوری های نوین آموزشی و تاثیر آن ها بر یادگیری و خودکارآمدی دانش آموزان پرداخته است. منابع مورد بررسی شامل مقالات پژوهشی، کتب تخصصی و گزارش های معتبر از سازمان های آموزشی و پژوهشی می باشند. یافته ها نشان می دهد که فناوری های نوین آموزشی مانند پلتفرم های یادگیری الکترونیکی، هوش مصنوعی، واقعیت مجازی و نرم افزارهای تعاملی، به طور قابل توجهی فرآیند یادگیری را بهبود می بخشند. این فناوری ها با ایجاد محیط های یادگیری تعاملی و شخصی سازی شده، انگیزه و مشارکت دانش آموزان را افزایش می دهند. علاوه بر این، استفاده از فناوری های نوین آموزشی به دانش آموزان کمک می کند تا مهارت های خودآموزی را توسعه داده و خودکارآمدی خود را تقویت کنند. نتایج نشان داده است که برنامه ریزی درسی مبتنی بر فناوری های نوین آموزشی، به عنوان رویکردی موثر برای ارتقای کیفیت یادگیری و افزایش خودکارآمدی دانش آموزان شناخته می شود. این رویکرد نه تنها به بهبود نتایج تحصیلی منجر می شود، بلکه دانش آموزان را برای مواجهه با چالش های آینده بهتر آماده می کند. برای بهینه سازی استفاده از فناوری های نوین در برنامه ریزی درسی، توصیه می شود که معلمان و سیاست گذاران آموزشی به آموزش و توسعه مهارت های فناوری معلمان توجه ویژه ای داشته باشند و بسترهای لازم برای دسترسی به فناوری های پیشرفته را فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی ، فناوری های نوین آموزشی ، دانش آموزان ، یادگیری بهتر ، خودکارآمدی بالا