تحلیل انسجام و پیوستگی در غزلی از انوری با رویکرد زبان شناسی نقش گرا

هر متنی چه نظم و چه نثر به طورکلی نیازمند انسجام و پیوستگی است. این پیوستگی در متون نظمی که به نوعی روایی اند، یعنی ماجرای واحدی را روایت می کنند، روشن تر خود را نشان می دهد. مثل آنچه در شعر معاصران نظیر اخوان ثالث می بینیم. هم چنین در بیشتر قصاید شاعران کلاسیک، به ویژه قصاید مدحی نیز انسجام و پیوند، به ویژه پیوند عمودی، در بین ابیات قصیده دیده می شود؛ چراکه موضوع یکسان است: وصف طبیعت و سپس مدح ممدوح. اما این انسجام معمولا در غزل ها کم رنگ تر خودنمایی می کند. تا جایی که در غزل های برخی از شاعران به نظر می رسد که هر بیت ساز جداگانه ای می زند. در واقع یافتن رشته های پیوند در این شعرها کمی دشوار است. در این مقاله بر اساس نظریه تکامل یافته انسجام هلیدی و حسن (۱۹۸۵) در زبان شناسی نقش گرا انسجام و پیوستگی غزلی از انوری را تحلیل کرد ه ایم. برای این منظور یکی از غزل های انوری را برگزیدیم و از نظر دستوری و لغوی انسجام آن را بررسی کرده ایم. پس از تحلیل، باتوجه به تعداد ابیات و جمله ها و واژگان این غزل و امتیازی که غزل انوری در بخش انسجام دستوری و لغوی کسب کرد، به این رسیدیم که شعر او را می توان منسجم ارزیابی کرد

کلیدواژه ها:

انوری ، غزل ، انسجام و پیوستگی ، نظریه هلیدی و حسن