اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر کیفیت زندگی و علائم روانشناختی مادران کودکاى عقب مانده ذهنی خفیف مقطع دبستان شهر دهاقان

کیفیت زندگی و سلامت روانشناختی مادران دارای کودک عقب مانده پایین است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی آموزش مهارت های زندگی بر کیفیت زندگی و علائم روانشناختی مادران کودکان عقب مانده ذهنی خفیف مقطع دبستان شهر دهاقان بود. روش : روش پژوهش حاضر آزمایشی (پیش آزمون- پس آزمون- پی گیری) با گروه کنترل بود. این پژوهش در سال تحصیلی 91-1390، در دبستان کودکان استثنایی میلاد شهر دهاقان بر روی 40 نفر از مادران دارای کودک با عقب ماندگی ذهنی خفیف صورت گرفت که به صورت تصادفی از بین دو مدرسه انتخاب و سپس در گروه آموزش مهارت های زندگی و کنترل جایگزین شدند. داده های پژوهش با کمک فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL-26) و فرم کوتاه پرسشنامه نشانه های روانی (دورا و همکاران، 2006) جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات کیفیت زندگی در گروه آموزش مهارت های زندگی نسبت به گروه کنترل در پس آزمون و پیگیری به طور معنی دار یافزایش یافته است (0/01>p). همچنین نتایج نشان داد که میانگین نمرات علائم روانشناختی و ابعاد آن در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در پس آزمون و پیگیری کاهش معنی داری داشته است که این کاهش نمرات، به معنای افزایش سلامت روان است (0/01>P). نتیجه گیری: آموزش مهارتهای زندگی توانست کیفیت زندگی و علائم روانشناختی مادران کودکان عقب مانده ذهنی خفیف را نسبت به گروه کنترل بهبود بخشد و تلویحات مهمی در توجه به آموزش مهارتهای زندگی در افزایش کیفیت زندگی و به تبع آن کاهش مشکلات روانشناختی مادران دارای کودک عقب مانده ذهنی دارد.

کلیدواژه ها:

مهارتهای زندگی ، کیفیت زندگی ، علائم روانشناختی ، عقب ماندگی ذهنی خفیف