کارایی روشهای تحریک زیستی و تلقیح میکروبی در اصلاح خاکهای آلوده به هیدروکربن های نفتی

نشت هیدروکربن های نفتی به محیط زیست یک خطر حیاتی برای اکوسیستم ها و انسان محسوب می شود و می تواند مشکلات زیست محیطی جدی ایجاد کند. روشهای اصلاحی جدید خاکهای آلوده شامل رویکردهای فیزیکی ، شیمیایی و بیولوژیکی است . روشهای فیزیکی و شیمیایی اغلب گران هستند و خطر آلودگی ثانویه را به همراه دارند؛ اما روشهای بیولوژیکی مقرون به صرفه بوده و با محیط زیست سازگار هستند. تحریک زیستی (Biostimulation) و تلقیح میکروبی (Bioaugmentation) دو روش مناسب و موثر برای زیست پالایی مکانهای آلوده به ترکیبات نفتی به شمار می آیند. تحریک زیستی عبارت است از افزودن مواد غذایی یا گیرندههای الکترون (مثل اکسیژن) به محیط آلوده برای فعال کردن میکروارگانیسم های هیدروکربن دوست بومی در جهت تجزیه آلایندهها. تلقیح میکروبی یکی دیگر از روشهای اصلاح زیستی است که در آن از سویه های میکروبی بومی ، غیر بومی یا دستکاری ژنتیکی شده به صورت تکی یا کنسرسیومی برای اصلاح خاک آلوده به هیدروکربن های نفتی استفاده می شود. تحریک زیستی معمولا زمانی استفاده می شود که آلودگی خاک قدیمی بوده و میکروبهای بومی تجزیه کننده در خاک وجود داشته باشند؛ اما یکی از معایب این روش گران بودن کودهای شیمیایی مورد استفاده است . زمانی که میزان آلودگی بالا بوده و آلودگی جدید باشد، روش تلقیح میکروبی مناسب تر است . در این روش هم ممکن است میکروارگانیسم های تلقیح شده به خاک، با شرایط محیطی سازگاری پیدا نکنند و از بین بروند. این مطالعه به بررسی دو روش مقرون به صرفه و مناسب تحریک زیستی و تلقیح میکروبی در اصلاح بیولوژیکی خاکهای آلوده به هیدروکربن های نفتی و ذکر معایب و مزایای آنها می پردازد.

کلیدواژه ها:

بیوسورفکتانت ، تلقیح میکروبی ، تحریک زیستی ، زیست پالایی ، هیدروکربن های نفتی