اثربخشی روان درمانگری وجودی بر یادگیری خودتنظیمی و بهزیستی روان شناختی دانشجویان دانشگاه پیام نور تربت حیدریه

این تحقیق از نوع تحقیقات شبه آزمایشی (طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل نابرابر) بود که با هدف بررسی اثر بخشی روان درمانگری وجودی بر یادگیری خودتنظیمی و بهزیستی روان شناختی در بین دانشجویان دانشگاه پیام نور تربت حیدریه انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی دانشجویان بود که تعداد ۳۰ نفر از آن ها به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش برای اندازه گیری میزان یادگیری خودتنظیمی از پرسشنامه یادگیری خودتنظیمی (بوفارد و همکاران؛۱۹۹۵( از پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف (۱۹۸۹) و برای سنجش میزان بهزیستی روانشناختی استفاده شد. در آغاز پیش آزمون اجرا گردید و سپس مداخله آزمایشی (درمان فراشناختی) طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای بر روی گروه آزمایش اجرا گردید. پس از پایان مداخله، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس چندمتغیره (مآنکوا) استفاده گردید. نتایج نشان داد که گروه روان درمانگری وجودی باعث تغییر یادگیری خودتنظیمی و افزایش بهزیستی روانشناختی شده است (۰۵/۰>p).

کلیدواژه ها:

بهزیستی روانشناختی ، یادگیری خودتنظیمی ، روان درمانگری وجودی ، نگرش