اعسار از پرداخت دیه در آینه فقه و حقوق

تامین امنیت اقتصادی و جلوگیری از سوء استفاده و حیف و میل اموال مردم توسط سودجویان، همواره از دغدغه های قانونگذار بوده است و برای واداشتن بدهکاران متمکن، که دین خود را ادا نمی کنند، گاهی به حبس یا بازداشت نیز متوسل شده است.مقاله حاضر با روش مروری-توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و با هدف بررسی اعسار از پرداخت دیه در آینه فقه و حقوق به رشته تحریر در آمده است . یافته های این مقاله نشان می دهد که بی تردید ادای دین در صورت مدت دار نبودن بدهی یا به اتمام رسیدن مدت و مطالبه طلبکار بر بدهکار واجب است و خودداری از آن، معصیت می باشد. هرگاه مدیون، اموال ظاهری داشته باشد، ولی از پرداخت بدهی سر باز زند، ابتدا توسط حاکم وادار به ادای دین می شود و در صورت اصرار بر امتناع، حاکم میتواند او را حبس نماید تا مجبور به پرداخت بدهی گردد یا حاکم خود اقدام به این کار نماید. در صورتی که مدیون، اموال ظاهری نداشته باشد، حاکم می تواند به درخواست طلبکار و صرفا تا زمان اثبات اعسار، وی را حبس نماید. در صورت اثبات اعسار، حبس مدیون و سخت گیری بر وی جایز نیست .

کلیدواژه ها:

اعسار ، ابعاد اعسار ، انواع معسر