واکاوی پاتولوژیکال پارادایم نوآوری در ایران

امروزه اقتصاد دانش بنیان ، از الگوهای توسعه ای موفق در تجارب کشورها و نوآوری به عنوان یکی از سنجه های اصلی حرکت به سمت اقتصاد دانش بنیان به شمار می آید. با توجه به نقش و اهمیت نوآوری، این موضوع مورد توجه بسیاری از کشورهای جهان است. رتبه جهانی ایران در نوآوری اگرچه در سالهای اخیر سرعت مناسبی در صعود داشته اما همچنان فرصت های بهبود را پیش رو دارد. براساس گزارش شاخص جهانی نوآوری ۲۰۲۲، ایران در ارکان نهادها رتبه (۱۳۱)، سرمایه انسانی (۵۴)، زیرساخت (۷۵)، پیچیدگی بازار (۱۱)، پیچیدگی کسب وکار (۱۱۵)، خروجی های دانش و فناوری (۵۰) و خروجی خلاقانه رتبه (۳۳) را داراست که جایگاه مناسبی را نسبت به کشورهای در حال توسعه منطقه لحاظ ننموده است. به نظر می رسد پارادایم حاکم بر زیست بوم نوآوری در ایران، با آسیب ها و موانعی روبرو باشد که رفع این عدم توازن تنها با شناخت کامل آنها و نگاه پاتولوژیکال مقدور است. هدف این پژوهش واکاوی پاتولوژیکال پارادایم نوآوری در ایران است. آسیب شناسی پارادایم نوآوری در ایران می تواند به بهبود جایگاه جهانی ایران بیانجامد. روش مورد استفاده در این تحقیق توصیفی و از نوع کتابخانه ای است که پس از بررسی در سطوح مختلف، اسناد و مفاهیم، نتیجه گیری گردید که نگاه «محصول محور، تمرکز نوآوری از طریق دانشگاه، نهادزدگی و کژکارکردهای فرهنگ کار در ایران»، آسیب های شاخص در پارادایم نوآوری در ایران است.

کلیدواژه ها:

نوآوری ، پاتولوژیکال ، پارادایم