بررسی و تحلیل رای وحدت رویه ۸۴۷ هیات عمومی دیوان عالی کشور درخصوص عدم رعایت مصلحت موکل توسط وکیل و وضعیت حقوقی اعمال وی

در عقد وکالت موکل به دلیل اعتمادی که به وکیل میکند انجام امر یا اموری را به او می سپارد و امید به تحقق آن موضوع به بهترین حالت ممکن را خواهد داشت . وکیل نیز به خاطر وجود چنین اطمینانی باید در راستای مصالح و منافع موکل عمل نماید و به عنوان یک قاعده الزام آور به آن بنگرد بر این اساس در تحقیق حاضر پرسش اصلی عبارت است از اینکه آنچه برای مصلحت موکل باید در نظر داشت ملاحظه مصلحت است یا مراعات آن؟ نگارندگان پس از بررسی و تببین موضوعات این مسئله با روش توصیفی - تحلیلی به این نتیجه دست یافتند که در حقوق ایران با توجه به تکلیف قانونی وکیل ماده ۶۶۷ ق.م)، سخن از رعایت مصلحت موکل است ، نه ملاحظه .آن همچنین ضمانت اجرای عدم رعایت مصلحت یک حکم بیشتر ندارد و نیازی به بیان فروض سه گانه ای که در تالیفات حقوقی وجود دارد، نیست و از آنجا که رعایت مصلحت یک تکلیف ،است میان رعایت و عدم رعایت آن، وجه سومی قابل تصور نخواهد بود و لفظ آمره باید در ماده ۶۶۷ ق.م حکایت از این مهم دارد و در این با بررسی این رای رویه به تببین و توصیف بهتر این اوصاف و لزوم رعایت مصلحت موکل توسط ، وکیل پی خواهیم برد.

کلیدواژه ها:

رعایت غبطه موکل ، اختیارات وکیل ، مصلحت موکل ، حسن نیت وکیل