مسئولیت دولت ها در قبال نقض حق استخدام اقلیت های دینی

اقلیت های دینی شناخته شده در جمهوری اسلامی ایران منحصرا عبارتنداز (کلیمیان، مسیحیان، زرتشتیان) که از اغلب حقوق و آزادی های افراد ایرانی برخوردارند. عاوه برآن از امتیازات ویژه نظیر حق کار، نتخاب شغل، کسب تجارت، استخدام و.... و برابری در مقابل قانون برتمام افراد کشور را دارا می باشد. اگر چه اصل دین اسلام ریشه در برابری ومساوات بین اقشار مختلف جامعه و عدم ارجحیت یکی بردیگری است مگر به موجب تقوی. در واقع این موارد استثناءبراصل تساوی کلیه افراد در بهره برداری از حقوق مساوی در استخدام گزینشی و ارزشیابی بدون محدودیت به شغل مناسب همان طوری که در ماده۱۳ اعامیه اسلامی حقوق بشر ذکر شده است در مورد تضمین کار برای کسی که قادر به انجام آن است و یا ماده ۲۳ اعامیه جهانی حقوق بشر انتخاب آزادانه و حق هر کس برای انجام کار را اشاره کرده یا ماده ۶ قانون کار در انتخاب شغل و منع اخبار افراد به کار معین یا مقاوله نامه ۱۱ در مورد تبعیض در استخدام و اشتغال و مقاوله نامه ۱۲۲ مربوط به سیاست اشتغال از طرف ILOآمده است و قانون مدیریت خدمات کشوری می توان تفاوت و تبعیض در استخدام را از میان بردارد. قانون اساسی ج.ا.ا توجه خاصی به اقلیت های رسمی نموده و برای آنها نسبت به اقلیت های غیررسمی امتیازات زیادی را قائل شده است. اقلیت های غیررسمی از حق اشتغال و استخدام محرومند. نمی توانند در رشته مورد عاقه خود تحصیل کنند. فقط به دیپلم بسنده میکنند. همسویی قوانین ایران با مقررات بین المللی می تواند ضامن بهتر شدن اوضاع اقلیت ها گردد تا با بهره مندی از تساوی در برابر قانون ومقررات استخدام واشتغال به کار آنها روز به روز بیشتر شود وباعث رونق اقتصادی و رسیدن به اصل شایسته سااری که امروزه دغدغه اکثریت ملت، بویژه اقلیت هاست، گردد. چون قانون اساسی ما از شرع مقدس اقتباس شده، برخی از مناصب حکومتی و مشاغل را اقلیت ها از تصدی آن محرومند. چون شرط اساسی آن تدین به اسلام و انقلاب اسلامی ذکر شده است و این با روح تساوی و حقوق بشر منافات دارد.

کلیدواژه ها:

مسئولیت ، دولت ، حق استخدام ، اقلیت های دینی ، حقوق بشر