تحلیل و بررسی کارکرد و آثار میانجیگری کیفری

از مهمترین دغدغه های دادرسی کیفری حل و فصل اختلافات پیش از رسیدگی کیفری و صدور حکم است و یکی از مهمترین نهادهای تاثیر گذار نهاد میانجیگری است . یکی از نوآوری های قانون آیین دادرسی کیفری پیش بینی صریح امکان ارجاع امر کیفری به میانجیگری ازسوی مقام قضایی در قانون فوق الذکر می باشد. همچنین قانون مذکور مبین تکلیف بازپرس بر ارجاع امربه میانجیگری و ایجاد صلح و سازش میان طرفین است . ارجاع به میانجیگری اقدا می است که با الهام از آموزه های عدالت ترمیمی و به منظور سازش طرفین و خارج ساختن پرونده های کم اهمیت از فرآیند قضایی پیش بینی شده است .از طرف دیگر به موجب قانون اصلاح پاره ای از قوانین دادگستری مصوب ۱۳۵۶ ، وکلای دادگستری موظف شده انددر دعاوی جزایی که با گذشت شاکی تعقیب قانونی آنها موقوف می شود، قبل از اقامه دعوی سعی نمایند بین طرفین دعوا سازش دهند و انجام این وظیفه را در ضمن دفاع تصریح نمایند. همچنین بعد از طرح دعوی در جریان رسیدگی نیز مساعی خود را در این زمینه معمول دارند. هدف از این تحقیق رویکردی کاربردی به نوآوری های قانون آیین دادرسی مدنی نسبت به کارکرد و جایگاه نهاد میانجیگری کیفری است و به روش تحلیلی و توصیفی با استفاده از منابع کتابخانه ای صورت گرفته است یافته ها و نتایج تحقیق نشان می دهد که نهاد میانجیگری راه حلی صریع و کونتاه مدت با نتایج ئمثبت نسبت به شاکی و متشاکی و مجرم و بزه دیده در ختم موضوع دادرسی است و بهتر است این نهاد بیشتر حمایت و مورد تاکید ناهدهای قضایی و کیفری قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

دادرسی کیفری ، میانجیگری ، عدالت ترمیمی ، اهداف و آثار