اثربخشی مداخله بازی درمانی با رویکرد خانواده محور بر مهارتهای حرکتی درشت و رشداجتماعی دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری

هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی مداخله بازی درمانی با رویکرد خانواده محور بر مهارتهای حرکتی درشتو رشد اجتماعی دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری بود پژوهش حاضر از نوع کاربردی و نیمه تجربی بود. طرح تحقیق حاضر به صورت پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه، بازی درمانی و گروه کنترل بود. جامعه ی آماری مورد نظر شامل دانش آموزان دوره ابتدایی در دامنه سنی ۹ تا ۱۱ سال دارای اختلال یادگیری شهر مشهد در سال ۱۴۰۲ بود. نمونه پژوهش شامل؛ ۳۰ نفر از دانش آموزان داری اختلال یادگیری بود که با روش نمونه گیری هدفمند از مراکز اختلال یادگیری از طریق ابزار مربوطه و توسط کارشناس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. به منظور جمع آموری داده ها از مقیاس رشد اجتماعی وایلند و آزمون رشدحرکتی درشت- نسخه ۳ در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون ستفاده شد. مداخله بازی درمانی خانواده محور شامل ۱۲ جلسه ۴۵ دقیقه ای براساس پکیج آموزشی آلکسالاین و برگرفته از نظریه راجرز بود. داده ها توسط روش های آماری تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار spss۲۱ و Excel تحلیل شد. سطح معنی داری برای تمامی فرضیه ها کمتر از ۵ صدم در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد؛ مداخله بازی درمانی خانواده محور بر رشد اجتماعی (۰/۰۰۱=P) و مهارت های حرکتی درشت حرکتی (۰/۰۰۱=P) دانش آموزان دارای اختلال یادگیری تاثیر معناداری دارد و سبب ارتقای رشد اجتماعی و رشد حرکتی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری شده است. با توجه به یافته های حاضر بازی درمانی خانواده محور را می توان در کنار سایر مداخلات، برای کودکان دارای اختلالات یادگیری جهت بهبود رشد مهارتهای اجتماعی و حرکتی مورد استفاده قرار داد.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، مهارت های حرکتی درشت ، رشد اجتماعی ، اختلالات یادگیری ، کودکان.