راهکارهای حقوقی در خصوص مسئولیت پس از قرارداد در قانون مدنی ایران

پس از توافق طرفین و انعقاد قرارداد، مهم ترین موضوع در نظر طرفین قرارداد، انجام به موقع تعهدات قراردادی است ؛ زیرا نقض قرارداد، هرگز مطلوب طرفین نیست . در قراردادهای بلندمدت ، بعد از انعقاد قرارداد و قبل از فرارسیدن موعد اجرای قرارداد، گاه این احتمال می رود که یک طرف قرارداد قادر به ایفای تعهدات خویش نخواهد بود. در این حالت راهکار حقوقی چیست ؟ در این خصوص دو دیدگاه وجود دارد؛ دیدگاه سنتی که بری از نظام های حقوقی چون نظام ایران از آن تبعیت می کنند و در۷۳۹و ۷۳۸ قانون مدنی منعکس شده است ؛ و دیگری دیدگاهی که هم اکنون ، مواد ۷۳۲ و مقررات بین المللی وجود دارد. این دیدگاه جدید با »کامن لا« در نظام حقوقی تفسیری نوین از اصل لزوم قراردادها، به شخصی که خود را یک طرف قراردادی می بیند که به طور معقول و متعارف اطمینان دارد که طرف دیگر در موقع مقرر، قادر به اجرای قرارداد نخواهد بود، اجازه می دهد که جهت تضمین اجرای قرارداد، انجام تعهدش را تعلیق نماید و یا حسب مورد، قرارداد را یک جانبه فسخ کند. از این دیدگاه یاد می شود»نقض قابل پیش بینی قرارداد« این پژوهش با هدف بررسی مسئولیت یا تعهد طرفین قرار داد بعد از انعقاد قرار داد به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است و به بررسی موارد ایجاد مسئولیت برای طرفین در اسلام ، اسناد بین المللی و نظام حقوقی داخلی (ماده ۲۲۱ قانون مدنی ) پرداخته شده است .

کلیدواژه ها:

راهکارهای حقوقی ، مسئولیت پس از قرارداد ، قانون مدنی ایران