بهسازی و نوسازی شهری، مطالعه موردی: سکونتگاه غیر رسمی نه دره مشهد

با مطرح شدن توسعه پایدار شهری و لزوم توجه به همه ابعاد وجودی شهر به عنوان پایه های توسعه پایدار شهری، مشکلحاشیه نشینی وارد مرحله جدیدی در مطالعات شهرسازان و برنامه ریزان شهری گردید. حاشیه نشینی یک پدیده اجتماعی استواین پدیده اختصاص به عصر حاضر نداشته و ریشه در ادوار و اعصار گذشته دارد که هم در کشورهای توسعه یافته و هم درکشورهای در حال توسعه وجود داشته و دارد و تنها تفاوت آن در کشورهای توسعه یافته با کشورهای در حال توسعه از حیثریشه های تاریخی به وجود آورنده آن و رفتار کالبدی و اجتماعی آن می باشد. پژوهش حاظر به حاشیه نشینی به عنوان یکی ازمعضلات بزرگ شهری در محدوده نه دره شهر مشهد به عنوان نمونه موردی می پردازد که امروزه به صورت عاملی در جهترشد بی برنامه شهر مشهد و پایین آمدن سطح کیفی زندگی مخدوش بودن چهره شهر واز همه مهمتر دور شدن برنامه های آتیشهر برمبنای توسعه پایدار مطرح است. نتایج حاصل بیانگر آن است ساماندهی سکونتگاه غیر رسمی کوی نه دره با موانع ومشکلات متعددی از جمله نداشتن متولی مشخص، تعدد مدیریتی و ناهماهنگی بین دستگاهی، نگرشهای نادرست مدیران و نبودیک مدیریت واحد روبرو میباشد. از سوی دیگر، به دلیل نبود یک ارتباط تعریف شده سازمانی و هماهنگ بین شهرداری مشهدو سایر سازمانهای تاثیر گذار ، ضرورت یک مدیریت واحد شهری نه تنها در حاشیه کوی نه دره، بلکه در کلیه نقاط حاشیهنشین شهر احساس می شود.

کلیدواژه ها:

اسکان غیر رسمی ، حاشیه نشینی ، کوی نه دره ، شهر مشهد