گیاهان دارویی در دیوان خواجوی کرمانی

قدمت خواص دارویی گیاهان، شایدبیرون ازحافظه تاریخ باشد.یکی ازدلایل مهم این قدمت ، حضورباورهای ریشه دارمردم سرزمین های مختلف درخصوص استفاده ازگیاهان داروئی است .مثلا این باورکه »هیچ دردی نیست که باگیاهی درمان نشود.«بامختصرتغییری درمضمون ومفهوم،میان ملل مشرق زمین تا اقوام امریکای لاتین حضورداردوظاهراازتجربیات ممتدومسبوقی نیزحکایت می کند. ازمیان دانشهایی که برغنا وباروری گنجینه ادب فارسی افزوده می توان ازطب سنتی یاد کرد.اگرچه قرن پنجم وششم اوج به کارگیری این اصطلاحات است ،اما شاعران ونویسندگان قرون بعدازآن غافل نمانده اندوبااینکه به نظر می رسددرعصرشاعرانی چون سنایی ، مولانا و خواجوی کرمانی ،اهل ادب درفهم مضامین وتصاویر طبی بامشکل چندانی روبه رونبوده اند.اما امروز باگذر زمان وتخصصی شدن دانش ، برای درک آنها با دشواری وابهام مواجه می گردیم . هدف ازنگارش این مقاله آن است که به این واقعییت پی ببریم که گذشتگان ما تاچه اندازه به طبیعت وگیاهان داروئی توجه کرده اند وازآن بهره یافته اند.وبه این نتیجه برسیم که خواجوی کرمانی در دیوانش ، تا چه حدتوانسته است ؛خواص وویژگی های گیاهان داروئی را به آینده گان بشناسد.

کلیدواژه ها:

خواجوی کرمانی ، دیوان ، گیاهان دارویی ، طب ، درمان .