بررسی مشکلات بافت های قدیمی شهری (مطالعه موردی : شهر شیراز)

شهرنشینی لجام گسیخته و گسترش نامتوازن شهرها همراه با گسترش بافت های قدیمی شهری در چند دهه گذشته هویت و موجودیت فضاهای شهری را به عنوان مکانی برای رشد و توسعه انسان ها تهدید کرده است . اگر سیاست ها و برنامه ریزی های مناسب برای رفع این مشکلات اعمال نشود، در آینده نزدیک این مشکلات زندگی شهری را با چالش های عظیمی مواجهه خواهد کرد (شماعی و پوراحمد، ۱۳۸۳: ۱۸۱). در این پژوهش بافت قدیمی شهری شهر شیراز (منطقه ۸) به عنوان یکی از مهمترین آثار معماری با ارزش های تاریخی و فرهنگی قابل توجه مورد بررسی قرار گرفته است . بافت قدیمی این منطقه با مساحت تقریبی ۳۷۸ هکتار در قلب شهر مدرن شیراز قرار دارد. این پهنه با پوشش ۸,۲ درصد از مساحت کل شهر، هسته اصلی شهر را تشکیل می دهد که در دوره های مختلف دستخوش تغییرات شگرفی بوده است . هدف این پژوهش بررسی کاستی های بافت های قدیمی شهری شیراز با هدف ساماندهی و توانمندسازی این مناطق می باشد. در نهایت پیشنهاداتی در این زمینه ارائه شده است . این یک تحقیق تحلیلی تطبیقی است که بر اساس مطالعات میدانی و تحلیل کتابخانه ای انجام شده است . نتایج حاکی از مشکلات متعدد کالبدی ، اجتماعی و اقتصادی در بافت های قدیمی شهری از جمله عدم تعادل مستمر بین امکانات و زیرساخت ها و نیازهای مردم، جرایم و نابسامانی های اجتماعی ، پایین بودن جایگاه اجتماعی ساکنان و غیره است . به این ترتیب ، فراهم آوردن وسایل و زیرساخت های مورد نیاز برای بهبود وضعیت موجود و رفع آسیب ها ضروری است .

کلیدواژه ها:

خوردگی ، بافت های فرسوده ، بافت های قدیمی ، آسیب ، سازماندهی ، توانمندسازی