ارتباط میان کلانشهر های چند سطحی و معماری سبز، گامی به سوی معماری پایدار

منظور از شهرهای چند سطحی ، تعریفی از لایه های ارتفاعی سطوحی است که در آن تردد صورت می گیرد. سیستم های عابر پیاده که در قرن بیستم ساخته شدهاند، نامهای مختلفی دارند: گذرهای آسمان، راهروهای آسمانی ، گذرگاهها، پل های عابر پیاده و ویل سوتراین . اما آنها یک ویژگی مشترک دارند که شکل و منطق فضایی شهرهای سراسر جهان را به شدت تغییر داده اند. شهرهای آمریکای شمالی مانند مینیاپولیس ، سنت پل ، د موین ، و کلگری دارای سیستم های آسمانی وسیعی هستند که با خیابانهای اصلی موازی می شوند. مونترال و تورنتو هزارتوهای زیرزمینی دارند. هنگ کنگ دارای مدارهای سه بعدی شناور است که ایستگاه های حمل و نقل ، مراکز خرید، برج های اداری و پارک ها را به هم متصل می کند و شهرنشینی های چند سطحی به گسترش خود ادامه می دهند. در دهه گذشته ، بمبئی با ساختن نزدیک به ۴۰ پل روگذر عابر پیاده، خیابان های شلوغ خود را تسکین داده است . با این حال، حتی با افزایش چنین زیرساخت هایی ، علیرغم نقش اساسی آنها در تولید فضای شهری ، توجه انتقادی کمی به آنها می شود. از دهه ۱۹۶۰، هفده سیستم عابر پیاده قابل توجه در ایالات متحده و کانادا توسعه یافته است . در حالی که آزمایش های اولیه در شهرسازی چندسطحی به آرمانشهرهای اجتماعی و آوانگارد معماری تعلق داشت ، سیستم هایی که در مقیاس ساخته شدند توسط عمل گرایان که هم حوزه عمومی و هم حوزه خصوصی را در بر می گرفتند، پیشرفت کردند. در حالی که شهرها برای مقاومت در برابر قدرت اقتصادی رو به رشد حومه شهرها تلاش می کردند، رهبران مدنی شروع به »پیاده رو کردن« مراکز شهری خود کردند. چه راهی بهتر از تقلید از شکل بسته آن برای رقابت با مرکز خرید حومه شهر؟ شهرها شروع به اتصال و ادغام فضاهای داخلی از طریق پل های آسمانی و پاساژها کردند تا مرکز شهر را راحت ، راحت ، ایمن و آب و هوا را برای کارکنان اداری و خریداران کنترل کنند.

کلیدواژه ها:

کلانشهر چند سطحی ، معماری پایدار ، گذرگاه های هوایی ، سطوح زیرزمینی .