پدیدار شناسی در معماری , راهبردی برای افزایش کیفیت زندگی

در پژوهش حاضر این موضوع که پدیدارشناسی در معماری به جایگاه تجربه زیستی انسان و احیاء معانی مستتر در فضاهای انسان ساخت توجه می کند می پردازد همچنین این پژوهش گمشدگی انسان امروز را به عنوان بحرانی برای او تبین می کند و یکی از نمودهای بارز احساس بی خانمانی را از بین رفتن احساس هویت و حس تعلق به مکان میداند. در واقع انسان مکانی است که وجود در آن مکان و مکانیت او به واسطه قرب و بعد او آشکار می شود. این مکانیت از دو ویژگی اساسی حکایت می کند: رفع دوری و جهت گیری . اگر انسان نسبت به مکان حس تعلق داشته باشد و مکان به گونه ای پدیدار شده باشد که آدمی بتواند خود را در آن جهت دهد، به مکانیت وجودی خود پاسخ مثبت داده است . نتایج تحقیق نشان می دهد که تجربه و ادراک انسان از فضا و محیط های ساخته شده، به معماران کمک می کند تا طرح هایی با ارتباطی عمیق تر با کاربران ایجاد کنند و اینکه چگونه مکانیت در قالب هنر معماری به کالبدی معمارانه ترجمه می شود. نگارنده با بازخوانی منظم منابع و تفسیر محتوای مطالب و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و روش استدلال منطقی به دنبال راه حلی برای افزایش کیفیت زندگی امروز، از طریق راهنمای معماران و شهرسازانی می باشد که در آشکار کردن پدیدار مکان می کوشند.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، پدیدارشناسی در معماری ، کیفیت زندگی ، مکانیت ، در- جهان - بودن