نقش تحولات اجتماعی بر گفتمان غالب نهاد ارتش ایران در سال های ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۷( با تاکید بر نظریه تحلیل گفتمان لاکلاو و موف)

امروزه موضوع شناخت و ساختار ادراکی جامعه از اهمیت بسیاری برخوردار بوده و امکان تغییر ساختار ادراکی جوامع، توان ایجاد تغییرات بسیاری در رویکردهای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و سایر ابعاد را فراهم می نماید. نظامیان در جوامع و نظام های حاکمیتی به خصوص حاکمیت های اقتدارگرا از اهمیت بسیار بالا و بی نظیری برخوردارند. پژوهش حاضر از نظر هدف در دسته پژوهش های کاربردی و از نظر روش در دسته تحقیقات تاریخی قرار گرفته است، داده ها به روش اسنادی با استفاده از ابزار فیش برداری جمع آوری و سپس با رویکردی کیفی بر اساس تحلیل گفتمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. بر اساس نتایج حاصله، تغییر مبداء اجتماعی کارکنان استخدامی در ارتش، آشنایی آنان با ارتش های کشورهای غربی، رهبری دیکتاتور و همچنین مواجه شدن با گفتمانی نو مبتنی بر استقلال کامل ملی، باعث شد، ارتش آنگونه که انتظار می رفت، از شاه حمایت ننموده و حتی فعالانه در سرنگونی آن با انقلابیون همراهی کند. چگونگی تغییر ساختار گفتمانی غالب بر ادراک نظامیان موضوعی است که به نظر می رسد تاکنون مورد بررسی واقع نشده و می تواند افق های جدیدی را در ارزیابی بدنه قوای مسلح نمایان کند.

کلیدواژه ها:

گفتمان ، لاکلاو و موف ، انقلاب ایران ، تحولات اجتماعی ، ارتش