ارتباط پیوند والدینی در دوره رشدی با خودشیفتگی بزرگمنش و شکننده: نقش میانجی اضطراب دلبستگی

چکیدهمقدمه: اختلال شخصیت خودشیفته یکی از شدیدترین آسیب­های شخصیتی است که تاثیر بسزایی بر روابط بین­فردی افراد می­گذارد که شناسایی عوامل شکل­دهنده آن اهمیت زیادی دارد به همین دلیل هدف پژوهش حاضر تعیین برازش الگوی ساختاری پیوند والدینی در دوره رشدی با خودشیفتگی بزرگمنش و شکننده با نقش میانجی اضطراب دلبستگی بود.روش پژوهش: این پژوهش از نوع توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش حاضر کلیه دانشجویان دانشگاه­های دولتی شهر مشهد در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بودند که از بین آن­ها ۳۴۵ نفر به روش نمونه­گیری خوشه­ای و در دسترس انتخاب شدند. سپس پرسشنامه­های مقیاس خودشیفتگی آسیب­شناختی، مقیاس پیوند والدینی و مقیاس تجربه روابط نزدیک را تکمیل کردند.یافته ها: نتایج نشان دادند که اضطراب دلبستگی رابطه بین پیوند والدینی در دوره رشدی و خودشیفتگی شکننده را به صورت مثبت (۲۴۷/۰=β؛ ۰۰۱/۰=P) و خودشیفتگی بزرگمنش را به صورت مثبت (۲۱۹/۰=β؛ ۰۰۱/۰=P) میانجی­گری می­کند. نتیجه­ گیری: با توجه به این نتایج می­توان گفت اگر کیفیت و کمیت مراقبت و نظارت والدین به گونه ای نباشد که امنیت و آرامش را برای کودک ایجاد کند تروما و اضطراب دلبستگی در او ایجاد می­شود که برای حفاظت و مراقبت از خود به رفتارهای خودشیفتگی بیمارگونه پناه می­برد، این نتایج اهمیت مراقبت سالم را در سلامت روانی افراد نشان می­دهد که نیازمند آموزش­های لازم به والدین در این زمینه است.

کلیدواژه ها:

اضطراب دلبستگی ، پیوند والدینی ، خودشیفتگی شکننده ، خودشیفتگی بزرگمنش