بررسی نقش مواد افزودنی معدنی در دوام بتن و کاهش خطرات زیست محیطی

تحقق توسعه پایدار به معنای توسعه ای که احتیاجات نسل حاضر را بدون لطمه زدن به توانائی نسلهای آتی در تامین نیازهای خود برآورده می سازد، یکی از اساسی ترین ملزومات بشر در عصر حاضر است. تداوم فعالیت های مخرب بشر ممکن است چنان تغییری در جهان زنده ایجاد کند که ادامه زندگی به شکلی که ما می شناسیم، ناممکن شود. بهمین علت امروزه کانون توجه و نگرانی عمده جامعه بشری معطوف به حفاظت محیط زیست است. بتن بعنوان یکی از پرمصرف ترین مصالح ساختمانی در احداث مهمترین سازه های زیربنائی و توسعه ای، دارای پتانسیل مشارکت مهم و مثبت با محیط زیست است. از جمله جلوه های این تعامل می توان به استفاده از سیمان تولید شده در کارخانجاتی با تکنولوژی مدرن تولید با مواد خام بازیافتی و منابع انرژی جایگزین بویژه ضایعات، که مجموعا باعث کاهش گازهای گلخانه ای از جمله CO۲، S۰۲، Nox و ... می شوند استفاده از سنگدانه هایی که در جریان تولید آنها کمترین صدمه به محیط زیست وارد آید، بکارگیری تولیدات فرعی صنایع دیگر مانند میکروسیلیس، سرباره و ... بازیافت ضایعات ایجاد شده از خود بتن ، استفاده از روشهای اجرایی با کمترین آسیب به محیط زیست، تامین دوام کافی و مناسب به منظور افزایش عمر مفید آن ، داشتن ظرفیت حرارتی مناسب جهت کاهش انرژی مصرفی لازم برای گرمایش و سرمایش و حفظ هوای مناسب در محیط داخل ساختمان و ... اشاره نمود. این مقاله میزان گازهای گلخانه ای تولید شده در صنعت سیمان را شرح می دهد و مطرح می کند که چگونه می توان بوسیله استفاده از مواد افزودنی معدنی در بتن می توان آنها را کاهش داد و همچنین مکانیزم های تعامل بتن و محیط زیست مورد بحث قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

مواد افزودنی معدنی در بتن ، محیط زیست ، انرژی ، مواد بازیافت ، گازهای گلخانه ای ، دوام