مدرسه و کلیسای ژاندارک، ضرورت حفاظت و احیا

مدرسه و کلیسای ژاندارک دو بنای به هم پیوسته از دهه اول و دهه چهارم دوره پهلویهستند که در شمالی ترین بخش منطقه ۱۲، در محدوده شمال شرقی چهارراه استانبول درمجاورت بلافصل چند بنای ارزشمند از اواخر قاجار تا دهه چهل شمسی واقع اند که از آن میانمی توان به عمارت مشیرالدوله و پاساژ و برج پلاسکوی سابق اشاره کرد. ورودی اصلی مجموعه درانتهای بن بست ژاندارک در خیابان منوچهری و ورودی های فرعی در انتهای بن بست طاهری درخیابان فردوسی هستند. مدرسه ژاندارک در ادامه فعالیت مدرسه خواهران سن ونسان دوپل –لازاریت های فرانسوی - در دوره قاجار شروع به کارکرد و آخرین بنای آن در حدود سال ۱۳۰۸شمسی توسط نکیلای مارکف معمار گرجی و مشابه سبک بیشتر آثار او بنا شد. با افزایش تعدادشاگردان مدرسه در سال های بعد با طرح معماران خارجی دیگری توسعه یافت و تغییراتی در بناایجاد شد. پس از سال ۱۳۵۷ و مهاجرت فرانسویان از ایران، بخش آموزش زبان فرانسه تعطیلشد و تغییر کاربری هایی در بخش های آموزشی بنا رخ داد، اما دیر خواهران نیکوکار و کلیسادر مالکیت آنها باقی ماند. از فعالیت های اصلی خواهران در این سال ها، حمایت و پرستاریسالمندان ارمنی در سرای کوچکی در خیابان جمهوری اسلامی است و کلیسا نیز به طور خصوصیدایر است. در حال حاضر بخش های قدیمی تر بنا نیاز به مرمت دارند و با توجه به چندپاره شدنمجموعه از حیث مالکیت و کاربری، ضرورت مطالعه روی طرح احیا در شان مجموعه و با تکیه برنیازهای منطقه و کادر خواهران ن کیوکار احساس می شود، چنانچه در سال های گذشته نیز چنینمطالعاتی در قالب رساله های دانشجویی با مشاوره کارشناسان و استادان صورت گرفته و جایبازبینی و بذل توجه دارد. بخشی از دیواره غربی ملک با پاساژ پلاسکو مجاورت بلافصل دارد وازآنجاکه مجموعه در دهه هفتاد جزو آثار ملی رقم خورده، بدیهی است برای ساخت وساز جدیددر حریم درجه یک اثر باید ملاحظاتی در نظر باشد. آنچه لازم است اشاره شود اینکه مدرسه وکلیسای ارزشمند ژاندارک سال ها در بافت پنهان بوده اند و ازاین رو بیشتر شهروندان از وجود آنهابی خبر مانده اند؛ اگر بتوان در آینده نزدیکی حتی الامکان به طرح هایی دست یافت که آزادسازیآنها را از میان بافت مدنظر داشته باشند، این بخش ارزشمند از پایتخت، تاریخ منحصربه فردخود را بهتر از پیش بازگو می کند