مرکزیت فرهنگی-آیینی احتمالی تپه معین آباد ورامین در هزاره ششم ق. م

منطقه فرهنگی «مرکز فلات ایران » که اگر بجای این نام، گفته شود: «حوضه دریاچه نمکو غرب دشت کویر »، حدود آن بهتر مشخص می گردد، شامل چندین ناحیه مساعد برای استقرارجوامع انسانی است. این منطقه که از طرف شمال به دامنه های جنوبی رشته کوه های البرز، ازشرق و جنوب به بیابان های مرکزی ایران و از غرب به رشته کوه های زاگرس می رسد، دارایاقلیمی کم بارش و خشک است و زندگی در آن متکی به چند رودخانه دائمی می باشد. شواهدوجود قدیمی ترین روستاها در این منطقه و به طور ویژه، ناحیه ورامین، به اوایل هزاره ششمق. م باز می گردد. نهشته های پیش از تاریخی یافت شده از سراسر منطقه مزبور، در هر دوره،بیانگر وجود یک نوع فرهنگ ویژه و مشترک می باشد. این فرهنگ ها که با دوره های سیلک I(زاغه)، سیلک II (چشمه علی) و سیلک III شناخته می شوند و متعلق به عصر نوسنگی جدیدتا مس سنگی هستند، بازه زمانی حدود سه هزار سال، از هزاره ششم تا چهارم ق. م را در برمی گیرند. با وجود بررسی ها و کاوش های باستان شناختی عدیده ای که در این منطقه صورتگرفته، اما تاکنون هسته اصلی و خاستگاه این فرهنگ ها که به نظر می رسد کی مسیر تطوریرا پیموده باشند، کشف نشده است. با توجه به یافته های اخیر تپه معین آباد پیشوای ورامین کهاز یک بنای احتمالا آیینی همگانی خاص، متعلق به نیمه دوم هزاره ششم ق. م پرده برداشتهاست و با در نظر گرفتن این که، محوطه مزبور دارای لایه های فرهنگی دوران سیلک I و IIمی باشد و کیی از قدیمی ترین محوطه های مرکز فلات ایران به شمار می رود، بنابراین، شاید بتوانتپه معین آباد را به عنوان یکی از مراکز اصلی فرهنگی-آیینی در این حوزه فرهنگی مطرح نمود

کلیدواژه ها:

ورامین ، معین آباد ، مرکز فلات ایران ، حوضه دریاچه نمک ، بنای آیینی همگانی