در راستای رسیدن به رویکردی مناسب برای زمینه گرایی در بافت های تاریخی ایران

معماری زمینه گرا و به تعبیری دیگر معماری میان افزا در سده ی ۱۹ م. به عنوان راهکارهایی برایطراحی معماری به سبک معاصر سبک مدرنیسم و سبک های بعد از آن در همنشینی در بافت یابا بنای تاریخی در اروپا مورد توجه ویژ های قرار گرفت و مطالعات انجام شده و پژوهش های صورتگرفته در این مورد در قالب منشورها و توصیه نامه ها ارائه شد.در این گفتار نیز سعی شده است به روش مطالعه ی کتابخان های و تحلیل اطلاعات، دلایلتوجه به زمینه گرایی در این قرن که در اصل ریشه در آشفتگی و ناهماهنگی معماری ومعماریشهری دارد، مورد بررسی قرار گیرد. در این مسیر بیشتر توجه به اصل یترین علت، رویکرد معماریمدرنیسم، معطوف شد و موارد زیر مورد تحلیل قرار گرفت:- سابقه ی زمینه گرایی در معماری غرب و ایران- تداوم تاریخ معماری و جایگاه مدرنیسم در این تداوم- ماهیت زمین هگرایی قبل و بعد از مدرنیسمنتایج حاکی از آن است که زمینه گرایی در معماری سابقه ای طولانی تر از ۲ قرن در اروپا و نیم قرندر ایران دارد و تنها با تغییرات ایجاد شده همزمان با مدرنیته وارد برهه ی جدیدی شده است. از دیگر سومسیری که مدرنیسم در تاریخ معماری غرب طی کرد با آنچه در ایران رخ داد، متفاوت است. دقیقا بههمین علت به نظر می رسد رویکردی که در معماری زمینه گرای ایران باید طی شود، قدری متفاوت تر ازمعماری زمینه گرای غرب است و این تفاوت نیز باید جدای از بومی سازی رویکردها در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، سابقه ی زمینه گرایی ، تداوم تاریخی ، معماری غرب ، معماری ایران