مقایسه اثر بسته بندی های زیست تجزیه پذیر و زیست تجزیه ناپذیر بر تغییراقلیم و سلامت جامعه

ضایعات حاصل از مواد غذایی موجب هدررفت غذاها در طول زنجیره تامین مواد غذایی میگردد. یکی از راه هایافزایش طول عمر نگهداری مواد غذایی بسته بندی آنها با پلیمرهای مختلف است. در بسته بندی های سنتی پلاستیکهای مبتنی بر صنعت پتروشیمی مورد استفاده قرار می گیرند. در پاسخ به تقاضای رو به رشد برای پایداری و ایمنیزیست محیطی، اخیرا تحقیقات زیادی بر روی توسعه مواد بسته بندی مواد غذایی به صورت تجزیه پذیر و زیست سازگارمتمرکز شده است. منابع طبیعی رو به زوال، اقتصادهای جهانی را به سمت توسعه پای دار سوق می دهد . بنابراین استفادهاز پلیمرهای زیستی و بسته بندی های هوشمند تشکیل شده با مواد زیست طبیعی به عنوان جایگزینی برای پلاستیکهای مبتنی بر سوخت های فسیلی توجه بیشتری را به خود جلب کرده است. دفع این نوع از بسته بندی ها در محیطزیست موجب ایجاد آلودگی در خشکی ها و آبراه ها خواهد شد. از سوی دیگر سوزاندن پلیمرهای زیست تجزیه ناپذیرموجب تولید گازهای گلخانه ای به ویژه کربن دی اکسید شده و در نهایت با آسیب دیدن لایه اوزون، گرمایش جهانیافزایش می یابد. نگرانی های فزاینده در مورد تاثیر ضایعات مواد غذایی و مواد زیست تجزیه ناپذیر بر محیط زیست ،تمایل مصرف کننده به غذاهای آماده با ماندگاری بیشتر و پایداری سوخت های فسیلی ، باعث افزایش کاربرد فناوری هاینوین مانند نانو برای توسعه یا یافتن جایگزین هایی برای بسته بندی سنتی شده است. فناوری نانو با انتخاب پلیمرهایزیست تجزیه پذیر، در دسترس، کم هزینه و پایدار در تولید بسته های نوین اصلاح شده، هوشمند و فعال نقش موثریایفا کرده است. هدف از این مقاله مروری، بررسی کاربرد فناوری نانو در توسعه پایدار بسته بندی های زیست سازگار برایپیشگیری از افزایش گرمایش جهانی و سایر چالش های زیست محیطی از جمله آلودگی محیط می باشد.

کلیدواژه ها:

آلودگی ، بسته بندی ، زیست تجزیه پذیر ، گازهای گلخانه ای ، محیط زیست