کاربرد آنتی بادی مونوکلونال در درمان سرطان و بیماری های خود ایمنی

آنتی بادی های مونوکلونال، آنتی بادی های مشابه هستند که از طریق یک نوع لنفوسیت B تولید می شوند و به یک اپیتوپ خاص روی سطح مولکول آنتی ژن متصل می شوند. ویژگی های منحصر به فرد آنتی بادی های مونوکلونال شامل اختصاصیت اتصال آنها، یکنواخت بودن آنها و قابلیت تولیدشان در مقادیر نامحدود است . روشهای عمده برای تولید آنتی بادی مونوکلونال شامل فیوژن هیبریدما و روش کتابخانه ای آنتی بادی نوترکیب می باشد. آنتی بادی های مونوکلونال را می توان در درمان سرطان و بیماری های خود ایمنی از قبیل آرتریت روماتوئید و مالتیپل اسکلروزیس از طریق مکانیزمهای مختلف از جمله رساندن هدفمند دارو به سلولهای بیمار و توقف التهاب مورد استفاده قرار داد. داروهای تسکین دهنده ضد روماتیسمی به دلیل داشتن اثر محدود با سمیت بالا نتیجه بیماری را به صورت بلند مدت بهبود نمی دهند اما آنتی بادی های مونوکلونال کمتر ایمنوژنیک هستند و به عنوان عامل درمانی موثرتر شناخته شده اند. آنتی بادی های مونوکلونال یک کلاس از عوامل ضد سرطانی هدفمند نیز تشکیل می دهند که عملکردهای طبیعی سیستم ایمنی را برای سرکوب فعالیت سلول های سرطانی و از بین بردن سلول های سرطانی افزایش می دهند.

کلیدواژه ها:

آنتی بادی مونوکلونال ، آرتریت روماتوئید ، سرطان ، بیماری خودایمنی