ضرورت ارائه مراقبت شخص محور در پرستاران

سابقه و هدف: در زمینه مراقبت پرستاری ، مفهوم پرستاری کل نگر یک دیدگاه جامع و شفاف در مورد نقش پرستار در ارتقاء استقلال و توانمندسازی به سمت بهبود و تحول ارائه می دهد. یکی از انواع مراقبت کل نگر مراقبت شخص محور می باشد که هدف پرستاران از ارائه این مراقبت به بیماران، دخیل کردن این افراد در روند درمانشان و همچنین شناخت بیماران فراتر از بیماری شان می باشد. از جمله فواید این نوع مراقبت می توان به پیروی بهتر بیماران از رژیم دارویی و افزایش رضایتمندی آنها و همچنین بهبود رضایت ارائه دهندگان مراقبت سلامت می توان اشاره نمود. علیرغم تمایل رو به رشد بیماران به مشارکت فعال در فرآیندهای مربوط به مراقبت های بهداشتی و تصمیم گیری بالینی و برخلاف شناخته شدن مشارکت بیماران در امر مراقبت و درمان به عنوان هسته مرکزی در بخش سلامت ، توجهی به مراقبت شخص محور در سیستم های درمانی نمی شود. بنابراین جهت ارتقاء کیفیت مراقبت در مراکز درمانی و افزایش بهرهوری سازمانی ، ارائه مراقبت شخص محور ضروری به نظر می رسد که هدف مطالعه حاضر بررسی ضرورت ارائه مراقبت شخص محور توسط پرستاران می باشد. روش جستجو: پژوهش حاضر، مطالعه ای مروری می باشد که با استفاده از کلید واژه های ”person-centered care” و ”nurses” و ”holistic care” و معادل فارسی آن ”مراقبت شخص محور” و ”مراقبت جامع نگر” و ”پرستاران” با جستجو در بانکهای اطلاعاتی , Google Scholar, Science Direct, PubMed, Scopus ProQuest, web of science , Magiran, Sid برای دسترسی به مقالات منتخب از مقالات منتشر شده به زبان فارسی و انگلیسی و در فاصله زمانی ۲۰۲۴-۲۰۱۰ انجام شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که انجام مراقبت شخص محور در بخش ها یک فرایند طولانی مدتی است که نیاز به زیربناهای محکم برای انجامش دارد. همچنین یافته ها نشان دادند که رضایت شغلی و محیط کاری یک پرستار، ارتباط مثبتی با ارائه مراقبت شخص محور دارد. از طرفی دیگر نتایج مطالعات به ارتباط هوش هیجانی افراد با میزان ارائه مراقبت شخص محور اشاره نموده است . از سوی دیگر با توجه به سطح بالای نارضایتی بیماران از کار روتین پرستاران، وظیفه گرایی و جهت گیری کاری ، مانعی برای ارائه مراقبت های شخص محور می باشد. در همین راستا در مطالعات همدلی ، حساسیت اخلاقی و خودکارآمدی از جمله متغیرهای تاثیرگذار بر این نوع مراقبت شناخته شده می باشند. نتیجه گیری : مطلوب است که در جهت ارتقای مراقبت شخص محور در پرستاران بالینی ، برنامه های آموزشی درون بیمارستانی ایجاد گردد که بتواند شایستگی پرستاری ، توانایی روابط بین فردی و حساسیت های اخلاقی را با تاکید بر عنصر همدلی بهبود بخشد. همچنین تدوین استراتژی هایی جهت ارتقاء همدلی و خودکارآمدی در این راستا می تواند تاثیرگذار باشد. از طرفی دیگر با توجه به سطح پایین رضایتمندی بیماران از مراقبت های انجام شده، سیاستگذاران نظام سلامت باید بتوانند موانع پیش روی پرستاران را تغییر داده یا اصلاح کنند و در کنار پیشرفت های فناوری پزشکی ، پرستارانی را تربیت کنند که بتوانند مراقبت های جامع و همه جانبه از جمله مراقبت شخص محور را ارائه دهند.

کلیدواژه ها:

مراقبت شخص محور ، مراقبت کل نگر ، پرستاران