مداخله ای در کاهش خودکارآمدی هیجانی نوجوانان دارای اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی (DMDD): اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT)

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر خودکارآمدی هیجانی نوجوانان دارای اختلال کژتنظیمی خلق ایذاییشهر کرمانشاه بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل نوجوانان پسر بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ در شهر کرمانشاه مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش شامل ۳۹ نفر (۱۹ نفرگروه آزمایش و ۲۰ نفر گروه کنترل) بودند که با روش نمونه گیری دردسترس، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش وکنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودگزارشی اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی بودجریدا و همکاران (۲۰۲۲)، مقیاسخودکارآمدی هیجانی نوجوانان و مصاحبه بالینی نوزبام (۲۰۱۳) بود. گروه آزمایش ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای (هفته ای دو جلسه) تحترفتار درمانی دیالکتیکی قرار گرفتند و گروه کنترل، آموزشی دریافت نکرد. در پایان جلسات پس آزمون و در نهایت بعد از ۳ ماهپیگیری به عمل آمد. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس تک متغیره انجام شد. نتایج نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیکیبر خودکارآمدی هیجانی در مراحل پس آزمون و پیگیری تاثیر معنی دار داشته است. نتایج این مطالعه اطلاعات ارزشمندی را در ارتباطبا رفتار درمانی دیالکتیکی فراهم می کند و روانشناسان و مشاوران می توانند برای بهبود خودکارآمدی هیجانی در نوجوانان دارایاختلال کژتنظیمی خلق ایذایی از این درمان استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی ، رفتار درمانی دیالکتیکی ، خودکارآمدی هیجانی