مداخله ای در کاهش خطای شناختی نوجوانان دارای اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی (DMDD) اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT)

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کاهش خطای شناختی نوجوانان دارای اختلال کژتنظیمی خلق ایذاییشهر کرمانشاه بود. روش پژوهش، نیمهآزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل نوجوانان پسر بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ در شهر کرمانشاه مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش شامل ۳۹ نفر (۱۹ نفرگروه آزمایش و ۲۰ نفر گروه کنترل) بودند که با روش نمونه گیری دردسترس، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش وکنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودگزارشی اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی بودجریدا و همکاران (۲۰۲۲)،پرسشنامه خطاهای شناختی کویین و همکاران و مصاحبه بالینی نوزبام (۲۰۱۳) بود. گروه آزمایش ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای تحت رفتاردرمانی دیالکتیکی قرار گرفتند و گروه کنترل، آموزشی دریافت نکرد. در پایان جلسات پسآزمون و در نهایت بعد از ۳ ماه پیگیری بهعمل آمد. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس تک متغیره انجام شد. نتایج نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهشخطاهای شناختی در مراحل پس آزمون و پیگیری تاثیر معنی دار داشته است. نتایج این مطالعه اطلاعات ارزشمندی را در ارتباط با رفتاردرمانی دیالکتیکی فراهم میکند و روانشناسان و مشاوران می توانند جهت کاهش خطای شناختی در نوجوانان دارای اختلالکژتنظیمی خلق ایذایی از این درمان استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی ، رفتار درمانی دیالکتیکی ، خطای شناختی