نقش نشخوارهای فکری در پیش بینی خودکارآمدی عمومی دانش آموزان مبتلا به بیماری د یابت

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش نشخوارهای فکری و ناگویی هیجانی در پیش بینی خودکارآمدی عمومی بیماران مبتلاء به دیابتصورت گرفت. از نوع هدف بنیادی و از حیث روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل بیماران دیابتی ۳۰تا ۵۰ سال شهر بندرگز به تعداد ۵۰۰ نفر بودند که بر اساس جدول کرجسی و مورگان ۲۱۷ نفر از بیماران مبتلاء به دیابت باروش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گرد آوری داده ها شامل پرسشنامه های استاندارد نشخوارهایفکری نولن- هوکسما و مورو (۱۹۹۸)، ناگویی هیجانی تورنتو و خودکارآمدی عمومی شرر و مادوکس (۱۹۸۲) بود. تجزیه و تحلیلداده ها از طریق نرم افزار spss ۲۴ وآزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام صورت گرفت. یافته ها نشان داد بین بروزدادن، در فکر فرورفتن، افسردگی و نشخوارهای فکری با خودکارآمدی عمومی در بیماران مبتلا به دیابت رابطه منفیو معناداری وجود دارد.بین دشواری در شناسایی احساسات، دشواری در توصیف احساسات، تفکر عینی و ناگویی هیجانی باخودکارآمدی عمومی در بیماران مبتلا به دیابت رابطه منفی معناداری وجود دارد. همچنین یافته های حاصل از رگرسیون نیز نشانداد تاثیر ناگویی هیجانی بر خودکارآمدی عمومی برابر (۰/۴۴۶-) است که نشان دهنده این است که ناگویی هیجانی بیشترین سهم را در پیش بینی خودکارامدی عمومی بیماران مبتلا به دیابت دارد. نتیجه گیری: پژوهش حاضر و پژوهش هایی از این دستپشتوانه تجربی لازم را در زمینه برنامه ریزی جهت ارتقاء خود کارآمدی عمومی بیماران و اتخاذ تدابیر مشاوره درمانی مناسب فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

نشخوارهای فکری ، ناگویی هیجانی ، خودکارآمدی عمومی