تعرض به کنسولگری ها از دید کنوانسیون وین ۱۹۶۳

از دیرباز دولت ها به دنبال این بودند که بتوانند روابط خود با همدیگر را گسترش دهند و به دنبال راه و چاره ای بودند تا بتوانند بهاین هدف خود دست یابند. بنابراین دولت ها به این نتیجه رسیدند که نمایندگانی از کشور خود به کشور دیگر بفرستند و با مستقرکردن آنها به همراه خانواده شان و کادر مورد نیاز در کشوری که قصد ارتباط با آن را داشتند زمینه این روابط را هموار سازند.کنسول ها مانند دیپلمات ها، نماینده کشور خود در کشور دیگر هستند. ولی برخلاف دیپلمات ها، حوزه فعالیت آنها مربوط به روابطسیاسی بین دو کشور نیست بلکه شامل امور غیر سیاسی : از جمله صدور گذر نامه و ویزا، مراقبت از منافع بازرگانی و کشتیرانیکشور خود و غیره است. کنسولگری ها علاوه بر پایتخت کشورها در شهرهای استانهای کشورها نیز حضور دارند. بنابراین محلاستقرار سفارتخانه ها وکنسولگری ها در خاک کشور دیگری می باشد. به همین لحاظ است که گفته می شود نمایندگانی که ازسوی یک کشور به کشور دیگری فرستاده میشود باید در امان بوده و از مصونیت برخوردار باشد تا بتواند بدون هیچگونه هراسینسبت به اینکه مورد تجاوز و حمله قرار گیرد و موضوعاتی از این قبیل فعالیت خود را انجام دهد. در این نوشتار حاضر به روشتوصیفی تحلیلی تعرض به کنسولگری ها از دید حقوق بین الملل و با تکیه بر کنوانسیون وین ۱۹۶۳ می پردازیم.

کلیدواژه ها:

تعرض ، کنسولگری ، کنوانسیون وین در روابط کنسولی ۱۹۶۳