نظریه نوخاسته گرایی زبانی در بوته نقد

دو مکتب عقل­گرا و تجربه­گرا درباره منشا زبان نظر متفاوتی دارند. عقل­گرایان، زبان به معنای قوه و استعداد ذهنی آن را فطری انسان می دانند و برای اثبات آن، ادله محکمی اقامه کرده­اند؛ در مقابل، تجربه­گرایان بر اکتسابی بودن زبان به کمک فرایندها و مکانیسم­های غیرمستقیم تاکید دارند و زبان را حاصل تجربه و تعامل ذهن با محیط می­دانند. اندیشمندان اسلامی معتقدند امور فطری از ابتدای خلقت به صورت بالقوه در درون انسان نهاده شده و رشد و تقویت آن وابسته به عوامل درونی و بیرونی متعددی است. با این معنا از فطرت، استدلال­های نوخاسته­گرایی نقد شده و بیان شده زبان قوه­ای درونی در نوع انسان است که در یک حرکت به فعلیت می­رسد و تحت تاثیر عوامل محیطی متفاوت، رشد می کند و دستورات زبانی را می­سازد.

کلیدواژه ها:

فطری گرایی ، چامسکی ، نوخاسته گرایی ، فطرت