بررسی تطبیقی میان نظریه جهانی «حکمرانی خوب» با الگوی «حکومت دینی» در جمهوری اسلامی برای سیاست گذاری عمومی

اگر رسالت دین هدایت و مدیریت انسان ها و جوامع در دو ساحت نظر و عمل باشد، فلسفه، علوم سیاسی و اقتصاد و فرهنگ و... همگی باید به گونه ای فهم و اجرا شود که بتوانند رسالت یاد شده و نیز توسعه و پیشرفت، عدالت بیشینه و سعادت فردی و اجتماعی آحاد جامعه را فراهم آورد. آشکار است که تمرکز صرف بر ساحت نظر در علوم عقلی و نقلی و نیز حوزه های علمیه، دانشگاه ها، پژوهشگاه های اسلامی نمی تواند رسالت مزبور را تامین نماید؛ پس حتما باید به جنبه های سیاست گذارانه و کاربستی معارف و در یک کلام «حکمرانی دینی» توجه کافی شود. از طرفی مفهوم «حکمرانی خوب» (مطلوب)، در سه دهه اخیر به شدت مورد توجه محققان علوم اجتماعی بوده است؛ بر طبق جدیدترین تعریف بانک جهانی، حکمرانی خوب، در اتخاذ سیاست های پیش بینی شده، آشکار و صریح دولت (شفافیت فعالیت های دولت) متبلور می باشد؛ این مرکز جهانی در گزارشی به بررسی اثرات حاکمیت نامطلوب بر تاخیر رشد اقتصادی کشورهای در حال توسعه پرداخته و در این گزارش که ناشی از نگرانی های مربوط به رابطه توسعه، دموکراسی و موضوعات متنوع اجتماعی می باشد ضعف در به کارگیری و عملی نمودن اصول حکمرانی خوب را به عنوان یکی از مهمترین موانع رشد و توسعه در کشورهای جهان سوم مطرح کرده است. بر همین اساس این پژوهش با روش کتابخانه ای و نوع تحقیق بررسی تطبیقی میان متغیرها در پی پاسخ به این پرسش است که: در عرصه سیاستگذاری عمومی در ایران؛ بین الگوی حکومت دینی و حکمرانی خوب (تعریف جهانی) کدامیک شرایط بهتری را دارد؟هدف پژوهش درک نقاط قوت و ضعف در بررسی دو الگو خواهد بود.

کلیدواژه ها:

حکمرانی خوب ، حکومت دینی ، جامعه ایرانی ، سیاستگذاری.