نقش درمان شناختی رفتاری در افزایش خودکنترلی دانش آموزان

در دهه های اخیر، موضوعاتی مانند خودکنترلی در دانش آموزان ابتدایی به عنوان بخش های حیاتی از فرآیند آموزش و پرورش شناخته شده اند. آموزش و پرورش نه تنها باید به انتقال دانش و مهارت ها محدود نشود، بلکه باید نقش فعالی در شکل دهی به اخلاق و خودکنترلی فردی ایفا کند. خودکنترلی به عنوان توانمندی ای مهم، دانش آموزان را در مواجهه با چالش ها و مسائل زندگی تقویت می کند. این مهارت، آنان را قادر می سازد تا بر خود نظارت داشته و اهداف شخصی و تحصیلی خود را تعیین کنند. در محیط آموزشی، ارتقاء خودکنترلی باعث می شود دانش آموزان به عنوان افراد پرسونالیته و خودمختار، بهترین عملکرد را از خود ارائه دهند. یکی از موارد مهم رد افزایش خودکنترلی دانش آموزان، درمان شناختی رفتاری می باشد. در دوره درمان شناختی رفتاری، بازسازی شناخت ها و باورهای فرد به ویژه دانش آموزان می پذیرد؛ درنتیجه موجب کاهش متغیرهای منفی روانشناختی و افزایش خودکنترلی در این افراد می شود. بعبارتی می توان بیان کرد که افراد برخوردار از راهبردهای سازگارانه مقابله با خودگردانی هیجانی زمینه افزایش متغیرهای مثبت روانشناختی مانند عزت نفس، خود باوری خوکنترلی فردی خود فراهم می کنند و به این ترتیب افراد با شرایط و وضعیت روانشناختی بهتری می توانند با مشکلات و مسائل مربوط به تحصیل و آموزش برخورد کنند.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، خودکنترلی ، دانش آموزان