بررسی شناخت درمانی مبنی بر ذهن آگاهی مولانا و تغییر روش های فکری متحجر

ذهن آگاهی، آگاه بودن صریح و متعادل از زمان حال است و نوعی بیداری که در آن ما از آگاهی خود در همه زمینه ها مطلع هستیم؛ یعنی میدانیم که در حال فهمیدن، فکر کردن و اندیشیدن می باشیم. انسان ذاتا، تمایل دارد تا به سرعت مشکلات را حل کند، بدون اینکه به آسایش خود ودر رویارویی با چالش ها توجه داشته باشد. ذهن آگاهی به ما کمک می نماید تا در لحظه حال از تمامی رویدادهای بیرونی و درونی وجودمان بدون پیش داوری مطلع باشیم تا بدین ترتیب بتوانیم، این آگاهی را حفظ کنیم. ذهن آگاهی با تشخیص اینکه افکار و عواطف تنها افکار و عواطف هستند، ما را یاری می دهد تا ناکامی های گذشته خود را رها کنیم و دیدگاه خوش بینانه تری نسبت به خویش داشته باشیم؛ در نتیجه زندگی بهتری را تجربه نمائیم. هدف از این پژوهش، بررسی رابطه مولانا، اشعار و افکارش با ذهن-آگاهی می باشد و همچنین شناسایی استعاره های بومی و فرهنگی مبتنی بر ذهن آگاهی در مثنوی معنوی مولاناست. غور در مثنوی معنوی، ارتباط و شباهت های خط فکری مولانا و این روش روان درمانی نوین ( ذهن آگاهی) را روشن می سازد. و راه را برای سازگار و پیاده کردن این برنامه در جامعه ایرانی و افزایش کارآمدی آن با توجه به تثبیت و ریشه داشتن مولانا، افکار و اشعارش در فرهنگ و حافظه ایرانی هموار می سازد. با توجه به مطالعات و تحقیقات صورت گرفته به درمانگران و مشاوران پیشنهاد می گردد به منظور انتقال بهتر مفاهیم و آسان سازی آموزش و درمان بر پایه ذهن آگاهی از استعاره های بومی و فرهنگی مبتنی بر ادبیات مولانا جلال الدین بلخی در مثنوی معنوی بهره گیرند.

کلیدواژه ها:

ذهن آگاه ، مولانا ، روش های فکری متحجر ، اشعار