مداخلات شهری در سکونتگاه های خودانگیخته و بافت فرسوده با رویکرد مشارکتی و تاکید برسرمایه اجتماعی در محله گلابدره تهران

سکونتگاه های خودانگیخته شهری با مشکلات کالبدی، اقتصادی و اجتماعی متعددی مواجه هستند. تا به حال طیفگسترده ای از مداخلات در این سکونتگاهها صورت گرفته اما همچنان مدیریت شهری نتوانسته بر مشکلات موجود فائق آید.میتوان گفت بخشی از راه حل این مشکل در نگاه کردن به جوامع ساکن در خود این سکونتگاه ها نهفته است. از این روستکه سرمایه اجتماعی و ظرفیت موجود در میان ساکنین سکونتگاه های غیررسمی و بافت فرسوده و مشارکت ساکنین در روندمداخلات در جهت ارتقاء این سکونتگاه ها حائز اهمیت می گردد. این پژوهش به مداخلات شهری صورت گرفته در این زمینهو تاثیر رویکرد مشارکتی و سرمایهی اجتماعی بر روند مداخلات در سکونتگاه های غیر رسمی در گلابدره می پردازد. در اینتحقیق از روش کیفی و مصاحبه نیمه عمیق استفاده شده و یافته ها مورد تحلیل محتوایی قرار گرفته اند. در نهایت چنیننتیجه گیری شده است که میتوان با استفاده از رویکردهای مشارکتی و تقویت و تکیه بر سرمایه اجتماعی و ادغام آن دربرنامه ریزی و مدیریت سکونتگاههای خودانگیخته در جهت ارتقاء سکونتگاهی و بهبود مدیریت شهری در محلاتی با این نوعسکونتگاه ها گام برداشت

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های خودانگیخته ، سرما یه اجتماعی ، مداخلات شهر ی ، رویکرد مشارکتی ، محله گلابدره ، مدیریتشهری