غم و شادی زنان ایرانی و تورانی در شاهنامه ی فردوسی

فرهنگ و هنر ایرانی در ادوار تاریخ نام های بزرگی را در دل خود جای داده است و مردم هنر دوست و فرهنگ پرور ایران به داشتن چنین شخصیت ها و چهره های نورانی شعر و ادب فارسی به خود بالیده اند. ادبیات هر ملتی بر خاسته از محیط، مذهب و عواطف آن ملت است. غم و شادی از جمله عواطفی است که شاعر با قدرت بیان خواننده را با خود همگام می کند تا به گونه ای زیبا و موثر احساسات او را برانگیزاند. فردوسی، یکی از بزرگترین شاعران ادبیات ایران و جهان به حق توانست احساسات و عواطفی چون غم و شادی را در بسیاری از داستان ها به خواننده القا کند، فردوسی که پایه های کاخ عظیم شاهنامه را با نظم بنا نهاد تا از حوادث روزگار در امان نگاهدارد، توانست شاهکاری بیافریند که به گواهی ادبیات ایران و جهان نظیر آن نادر است. در این شناسنامه ایرانی و سند هویت ایرانیان می توان زنده بودن صحنه ها، تاثیر شدید حوادث داستانی و عواطف انسانی را در کنار جنگ و خونریزی قهرمانان آشکارا دید. در این پژوهش توصیفی و تحلیلی سعی نگارنده بر آن بود، با مطالعه دقیق نامه باستان اثر دکتر کزازی که در ویرایش و گزارش شاهنامه فردوسی نگارش یافته است، ابتدا به بررسی موضوع غم و شادی و علت بوجود آمدن این روحیات و حالات در بین مردم، پادشاهان، پهلوانان، زنان ایرانی و تورانی و سایر ملل دیگر در شاهنامه پرداخته و در ادامه غمگینترین و شادترین افراد را در میان ایرانیان بیان می کند.

کلیدواژه ها:

غم ، شادی ، زنان ایرانی ، شاهنامه.