مقابله با بیابان زایی با تاکید بر توانایی مناطق بیابانی(مطالعه موردی: استان یزد)

اهمیت بیابان های ایران به دلیل ویژگی های جغرافیایی و اقلیمی آن ها است که خودبه خود گرایشی به افزایش و گسترش نداشته اند. اما عواملی چون تخریب منابع آب، خاک و به خصوص پوشش گیاهی در نوارهای اطراف بیابان ها باعث شده که پدیده بیابان زایی و گسترش بیابان ها در این حاشیه ها شتاب گیرد. این مساله، تحت تاثیر تغییرات اجتماعی و اقتصادی در طول حداقل یک قرن گذشته، به وضعیت بحرانی رسیده است و به طور مداوم حوزه تاثیر خود را گسترده تر می کند. مطالعه حاضر که بر اساس روش تحقیق اسنادی و تحلیل داده های مرتبط با اکوسیستم های بیابانی در استان یزد انجام شده، به معرفی و بررسی پدیده بیابان زایی و نیز بیان استراتژی های مقابله با آن با استفاده از ظرفیت های موجود در این نواحی می پردازد. همچنین، تلاش دارد تا پتانسیل ها و قابلیت های قابل بهره برداری این منطقه در زمینه های گردشگری اکولوژیک، ژئوتوریسم و گردشگری ورزشی را معرفی کند. نتیجه این مطالعه نشان می دهد که با وجود شکنندگی اکولوژیک مناطق بیابانی به عنوان یک حقیقت اجتناب ناپذیر، این مناطق دارای جنبه های منحصربه فرد طبیعی، اجتماعی و فرهنگی هستند که سبب تنوعی در شرایط اقلیمی، جوامع عشایری و روستایی، شیوه های زندگی کوچ نشینی و یکجانشینی و تنوع فرهنگی شده اند. این ویژگی ها، فرصتی را برای استفاده بهینه از این منابع از طریق مدیریت اراضی و همچنین ایجاد زمینه هایی برای توسعه پایدار فراهم می آورند.

کلیدواژه ها:

بیابان زایی ، توسعه پایدار ، اکوتوریسم ، گسترش بیابان ها ، مناطق بیابانی در استان یزد