اصول معماری پایدار در مناطق کویری ایران

اقلیم تاثیر بسیاری بر عملکرد معماری بناهای سنتی و مصرف انرژی آن ها در مناطق کویری ایران دارد. نبود آب و هوای خوشایند در این مناطق، مردم را وادار به ساخت خانه های خود با راه کارهایی بر اساس مصرف موثر انرژی کرد. بنابراین سازندگان سعی کردند از راه کارهای اقلیمی طبیعی برای رویارویی با شرایط سخت استفاده کنند. خیابان های باریک، تله های هوایی بسیار بلند، دیوارهای مرتفع، آب انبارهای بزرگ و اتاقک های طاق دار از ویژگی های بارز معماری در شهرهای کویری ایران است. بدیهی است که تکنیک ها و اصول به کار رفته در این معماری، مفاهیم جدید بسیاری را در عرصه معماری پایدار به خود اختصاص داده است. تکنیک ها و اصول این معماری نشان می دهد که با توجه به تجربه در معماری سنتی مناطق کویری می توان یک معماری اکولوژیکی و پایدار را ایجاد کرد. معماری پایداری که تا حدی پیش می رود که اجازه دستیابی به اهداف خود را بگیرد؛ معماری پایداری که طراحی هر ساختمانی را با کمترین تاثیر مخرب بر محیط زیست و همچنین طراحی سازگار با طبیعت را ضروری می داند. این پژوهش با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی سعی در استخراج ویژگی هایی دارد که در معماری سنتی ایران در دو گونه بافت شهری و معماری به کار رفته است. معماری مناطق گرم وخشک ایران شامل ویژگی های منحصر به فرد متعددی است که نیازهای زیبایی شناختی و ظرفیت محیطی را درک می کنند.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، راهبردهای سنتی در مناطق گرم ، بهره وری انرژی ، محیط طبیعی.