بازخوانی نقش عناصر طبیعت درخانه های سنتی یزد به منظور ارایه اصول و راهکارهایی مناسب برای طراحی خانه های معاصر

معماری سنتی ایران در زمان و مکان خود یکی از با ارزشترین میراث های فرهنگی به شمار می رود. این نوع معماری همنشینی نزدیکی با طبیعت وجود داشته است. در گذشته رابطه انسان، محیط طبیعی و معماری به صورتی بوده که هم انسان در ارتباط مستقیم با طبیعت بوده و هم معماری (به خصوص مسکن) در بستر طبیعت شکل می گرفته است. ولی در حال حاضر، رویکردهای جدید طراحی مسکن در ایران توجه چندانی به همجواری طبیعت ندارند. این در حالی است که باور داریم انسان جزیی از طبیعت است وارتباط نزدیکش با طبیعت، باعث ادامه حیات و دوام زندگی اوست. یکی ازفضاهای خانه های ایرانی که نشاندهنده ی ارتباط انسان با طبیعت می باشد، حیاط خانه های ایرانی است که گزیده نمادین طبیعت محسوب می شود. حیاط های مرکزی در خانه های سنتی ایران با بهره گیری از عناصر طبیعی از قبیل آب، باد، نور و گیاهان، شرایط بسیار خوبی برای زندگی ساکنان فراهم آورده و سطح کیفی زندگی آن ها را ارتقا می دادند. این پژوهش قصد دارد تا با نگاهی آگاهانه و کاربردی به بررسی معضل حذف طبیعت از زندگی مدرن امروز بپردازد. در این پژوهش سعی شده است تا با مروری بر جایگاه حیاط در خانه های گذشته و امروز از "آنچه باید باشد و نیست." آگاه شویم. هدف این پژوهش، بررسی نقش عناصر طبیعت درخانه های سنتی شهر یزد، به منظور دستیابی به اصول ومعیارهایی برای استفاده از عناصر طبیعت در طراحی خانه های معاصرمی باشد. روش پژوهش، توصیفی - تحلیلی از نوع موردی(خانه های سنتی - شهریزد) بوده وجمع آوری داده ها ،به روش کتابخانه ای و میدانی انجام شده است.

کلیدواژه ها:

عناصر طبیعت ، حیاط ، خانه های سنتی ، خانه های معاصر