ساختار اموزش و پرورش عصر صفوی با مرکزیت اصفهان

نقش ساختاری اموزش و پرورش و به عبارت بھتر رویکرد تعلیم و تربیت، به طور بالقوه یکی از محوری ترین و تعیین کننده ترین نھادھای اجتماعی در تحقق توسعه کشور به حساب می اید. یکی از اساسی ترین وظایف ھر نظام تربیتی ارایه تصویری روشن از انسان مطلوب است و گویاترین شاھد بر ضرورت وجود یک نظام اموزشی، توجه به اینده است. اموزش و پرورش فرزندان، نخست در خانه و خانواده به صورت ھای تقلیدی و تلقینی از کھن ترین روزگار وجود داشته و به دلیل داشتن بار فرھنگی و ارزشی، نوزادان را برای زندگی در جامعه گسترده پرورش داده و بی تردید چگونگی اوضاع اجتماعی، در کیفیت و تحقق ان دخالت تام داشته است . با روی کار آمدن سلسله صفویه، ایران از استقلال «ملی» برخوردار گردید. حکومت صفویه نھادھای فرھنگی را بر پایه تشیع خاص قزلباش به خدمت خود در اورد که باعث شد فرھنگ ھنر و اندیشه و اموزش پویایی لازم را از دست بدھد و توسعه و پیشرفت فقط در پاره ای عناصر مادی فرھنگ معماری و ھنرھای تزیینی جلوهگر شود. پس از رسمی شدن تشیع در ایران عصر صفویه، «مدرسھ» به مھم ترین نھاد اموزش در خدمت این مذھب رسمی بدل گردید، اما پرسش این است که چنین نھاد اموزشی در علوم دینی وغیردینی ان روزگار چه تاثیری گذاشت؟

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، تعلیم و تربیت ، سلسلھ صفویه ، نھادھای فرھنگی ، تشیع