رهیافتی به بررسی رابطه معنی شناختی واژه صبربامفاهیم آرامش ،اخبات،ذکرو موعظه پذیری،درقرآن کریم

صبردرفرهنگ قرآن،بعنوان یکی ازبارزترین نمودهای ایمان وعمل صالح وازمهمترین ملکات نفسانی برای وصول به هدف آفرینش ،معرفی شده است قرآن کریم، برای این فضیلت اخلاقی و عملی اهمیت فراوانی قائل است وآن را عصاره همه فضائل وخمیرمایه همه سعادت هاوابزاروصول به هرگونه خوشبختی وسعادت می داند.به لحاظ کمی، واژه صبر همراه مشتقات آن، 103 بار در 93 آیه و 45 سوره قرآن به کاررفته است.در این راستا می توان ادعا کردمفهوم صبربه معنای فضیلتی اخلاقی وغیرقابل انکار موردتوجه و تاکید قرآن است.این واژه باحفظ معنای اساسی خود،بابسیاری ازمفاهیم اخلاقی دریک شبکه معنایی گسترده ازآیات قرآن،ارتباط معنایی دارد.دراین مقاله برآنیم که به بررسی رابطه واژه صبربامفاهیم اخلاقی همچون،آرامش،اخبات،ذکروموعظه بالحاظ منطوق وسیاق آیات، بپردازیم.نتیجه حاصل ازاین پژوهش،ارتباط زمینه ای وعلی ومعلولی صبربامفاهیم مذکوراست.بنابراین راز اهمیت صبر،در معارف دینی،در این است که تمام واجبات و محرمات،در آن خلاصه شده، زیرا انجام واجبات و ترک محرمات،بدون بردباری، امکان پذیر نیست.همچنین در قرآن کریم، صبر با دیگر صفات ارزشمند اخلاقی همراه شده است.نگارنده در این تحقیق می کوشد تحلیلی از ارتباط همنشینی این واژه بامفاهیم اخلاقی آرامش روانی،اخبات،ذکر،موعظه پذیری راازدیدگاه قرآن کریم ارائه کند.

کلیدواژه ها:

آرامش ، اخبات ، ذکر ، صبر ، قرآن ، موعظه پذیری