سیاست گذاری های قومیتی و فرهنگی در دوران پهلوی اول و دوم

سیاست های قومی و فرهنگی پهلوی اول و دوم در راستای مدرنیزاسیون کور بود در واقع پهلوی دوم سیاستی را برگزید که به فرهنگ گردانی به سمت یک فرهنگ مرکزی یا مشترک و همانندسازی می انجامید بدین ترتیب شرکت دادن جمعی اقلیت های دینی و زبانی در سیاست را دردستور قرار نداد و می کوشید که اقلیت ها بویژه اقلیت های زبانی به نوعی همسان شوند. این سیاست درتمامی دوره حکومت پهلوی استمرار یافت. و سیاستی که آنها در قبال تنوع فرهنگی و قومی ایران اتخاذ کرده بودند سیاست یکسان سازی بود. پژوهش حاضر در پاسخ به این سوال مهم می باشد که: سیاست های قومی و فرهنگی در دوران پهلوی تا چه اندازه ساختار قومی و فرهنگی ایران را تحت تاثیر قرار داده است؟ فرضیه پژوهش حاضر این می باشد که این سیاست ها زمینه ساز تحقیر فرهنگ های بومی و از خودبیگانگی فرهنگی شده، و با برنامه ریزی های تمرکزگرایانه شاهد سرمایه گذاری های کلان در مرکز شده و در نهایت به تشدید قوم گرایی منجر شده است. پژوهش حاضر به لحاظ روش اسنادی و کتابخانه ای می باشد. در نتیجه در کشور ایران نیز نظر به تجربه خاص تاریخی در دوره پهلوی از جمله مدرنیزاسیون آمرانه ای که ناگزیر از توجه به شرایط اجتماعی و سیاسی به شکل قهرآمیز وپروژه گونه بوده است، مدل سیاسی و ملی از شهروندی به شکلی ناقص و معیوب شکل گرفت.

کلیدواژه ها:

سیاست فرهنگی ، سیاست قومی ، عصر پهلوی ، ناسیونالیسم ، مدرنیزاسیون