اثربخشی بسته غنی سازی زندگی زناشویی برمبنای آموزه های اسلامی بر رضایت زناشویی زوجین
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 88
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_CPAP-22-1_013
تاریخ نمایه سازی: 31 تیر 1403
چکیده مقاله:
مقدمه: رضایتزناشویی مهمترین و اساسی ترین عامل پایداری و دوام زندگی مشترک است و آموزه های اسلامی، راهنمایی مطمئن برای ازدواج پایدار و رضایتبخش خواهند بود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی بسته آموزشی غنی سازی زندگی زناشویی برمبنای آموزه های اسلامی بر رضایت زناشویی زوجین انجام شده است.روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با گروه آزمایش، کنترل و طرح پیش آزمون، پس آزمون با پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری این پژوهش، زوجین مراجعه کننده به دو مرکز مشاوره در شهر تهران بودند که ۴۰ زوج به روش هدفمند انتخاب و به دو گروه آزمایش(۲۰ زوج) و گروه کنترل(۲۰ زوج) به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش، مداخله هفتگی را به شکل گروهی در ۱۲ جلسه حضوری، ۱۲ جلسه غیرحضوری و ۳ اردوی آموزشی دریافت کردند. هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به وسیله پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون های ناپارامتری ویلکاکسون و من ویتنی تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد تاثیر مداخله برنامه غنی سازی زندگی زناشویی برمبنای آموزه های اسلامی بر رضایت زناشویی و زیرمقیاس های رضایت زناشویی، ارتباطات، حل تعارض و تحریف آرمانی در زوجین گروه آزمایش به نسبت گروه کنترل معنی دار بوده است(۰۰۲/۰>P). آزمون پیگیری نیز نشان داد، اثر آموزش ماندگار و معنیدار بوده است(۰۰۱/۰>P).بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه، استفاده از بسته آموزشی غنی سازی زندگی زناشویی برمبنای آموزه های اسلامی که یک برنامه مداخلاتی متناسب با ملاحظات فرهنگی است، می تواند در افزایش رضایت زناشویی زوجین موثر باشد؛ بنابراین، مشاوران و روانشناسان می توانند از این بسته آموزشی در مداخلات خود برای افزایش رضایت زناشویی زوجین استفاده کنند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مجتبی ساتکین
دکتری روانشناسی، گروه روانشناسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران.
سید ابوالقاسم مهری نژاد
دانشیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران.
نعمت ستوده اصل
دانشیار گروه روانشناسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران.
حسن اسدزاده
دانشیار گروه روانشناسی تربیتی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :