اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه بر تنظیم هیجان، تحریک پذیری، تاب آوری و نگرانی در مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیر(مطالعه موردی)

مقدمه : هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه بر تنظیم هیجان، تحریک پذیری، تاب آوری و نگرانی در مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیر بود.روش : طرح پژوهش تک آزمودنی با خط پایه چندگانه (ABAB) و پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری افراد مبتلا به اضطراب فراگیر مراجعه کننده به کلینیک آروین در تهران، در سال ۱۴۰۱ بود و از این تعداد ۳ نفر به شیوه نمونه گیری داوطلبانه در دسترس انتخاب شدند. تعداد ۱۲ جلسه درمان فراتشخیصی یکپارچه (UP) روی آزمودنی ها اجرا شد. ابزار گردآوری داده ها عبارت اند از: مقیاس ۷ سوالی اضطراب فراگیر، پرسشنامه تنظیم هیجان گراس و جان، پرسشنامه تحریک پذیری، مقیاس تاب آوری و پرسشنامه نگرانی ایالتی پنسیلوانیا. برای تجزیه و تحلیل داده ها از فرمول درصد بهبودی، اندازه اثر کوهن، اندازه اثر PND، تحلیل دیداری درون موقعیتی و ترسیم دیداری استفاده شد.نتایج : نتایج تجزیه وتحلیل داده های پژوهش نشان داد، درمان فراتشخیصی یکپارچه موجب بهبود متغیرهای پژوهشی شده است به گونه ای که درصد بهبودی کلی اضطراب فراگیر در هر سه آزمودنی به ترتیب ۵۸%، ۵۵% و ۵۷% بود و این میزان در پیگیری یک ماهه نیز ثابت ماند.بحث و نتیجه­ گیری : نتایج تجزیه وتحلیل داده ها، حاکی از اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه در تنظیم هیجان، کاهش تحریک پذیری، افزایش تاب آوری و کاهش نگرانی در آزمودنی ها است. این درمان می تواند به عنوان آموزش برای توان بخشی و ارتقای کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اضطراب فراگیر به کار رود.

کلیدواژه ها:

درمان فراتشخیصی یکپارچه ، تنظیم هیجان ، تحریک پذیری ، تاب آوری ، نگرانی و اختلال اضطراب فراگیر