سنجش پایداری بازآفرینی بافت های فرسوده شهری(مطالعه موردی: محله آبکوه در شهر مشهد)

نتایج اعمال سیاست های بازآفرینی در حوزه ساماندهی بافت های فرسوده، نیاز به سنجش پایداری آن را ضروری ساخته است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، شناخت عوامل موثر بر پایداری بازآفرینی بافت های فرسوده شهری و ارزیابی آن در محله آبکوه می باشد. ابتدا از طریق مطالعات کتابخانه ای و کاربست روش تحلیل محتوا، مدل نظری اولیه پژوهش تدوین گردید، سپس جهت اعتبارسنجی آن از تکنیک دلفی بهره گرفته شد. بدین ترتیب ۳۲ شاخص سنجش پایداری بازآفرینی شهری در ۵ مولفه اقتصادی، کالبدی، فعالیتی-خدماتی، اجتماعی-فرهنگی و زیست محیطی بدست آمد. در مرحله بعد، شاخص های سنجش پایداری به شیوه پیمایشی در محدوده مورد مطالعه مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفت. جامعه پژوهش حاضر را کلیه ساکنان محله آبکوه تشکیل دادند که از آن میان تعداد ۳۵۵ نفر به روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه پژوهش انتخاب گردید. نتایج پژوهش نشان می دهد که در فرآیند بازآفرینی بافت فرسوده محله آبکوه، تمامی مولفه های پایداری در شرایط ناپایدار خود قرار دارند که در این میان مولفه های اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی، کالبدی، فعالیتی-خدماتی و زیست محیطی به ترتیب دارای بیشترین تا کمترین میزان ناپایداری می باشند. همچنین شاخص های دستیابی به پایداری در فرآیند بازآفرینی بافت فرسوده آبکوه ارزیابی و اولویت بندی گردید که از این میان شاخص های «حفظ تعادل بازار مسکن» در مولفه اقتصادی، «نفوذ پذیری» در مولفه کالبدی، «سازگاری کاربری» در مولفه فعالیتی-خدماتی، «مشارکت پذیری» در مولفه اجتماعی-فرهنگی و «دسترسی به فضای سبز» در مولفه زیست محیطی از بیشترین اولویت برخوردار می باشد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، بازآفرینی ، بافت فرسوده ، محله آبکوه ، مشهد