باورهای کهن بدوی در روایات زردتشتی و شاهنامه فردوسی(با تاکید بر شاهنامه مصور کتابخانه پاریس)

قبایل بدوی عقایدی کهن داشتند که برخاسته از حس فطری خداجویی در میان آنان بود ؛ این عقاید که در ادوار مختلف به صورت مانا ، فتیش ، آنمیزیم ، سحر و جادو ، آیین قربانی و توتم جلوه گر شده است ، در طی فرایند فطری ،اعتقادی و ذهنی بشر پیدا شد و پس از جلوه در آیین ها و ادیان مختلف ،در گستره تدریجی تکامل خود بر زندگی امروز بشر نیز سایه افکند ه است ، باورهای کهن بدوی در عقاید ادیان ابتدایی و آیین های مختلف ،صورتی یکسان دارند ،همسانی صوری که به دنبال اشتراک لایه جمعی ذهن ناخودآگاه و با نگاه محدود و ذهن محصور بشر آن روزگار تحلیل شد و در صورت اعتقادی بنیادین قرار گرفت ،که برخی از این عقاید از جمله مانا ،فتیش و آنیمیزم با توجه به فیزیک کوانتوم و باور به آگاهی کیهانی قابل بررسی است ،با توجه به شعور جمادی ،نباتی ،حیوانی و انسانی ،تاثیر انرژی حیاتی کاینات بریکدیگر ، ضبط امواج در حافظه کیهانی ،اعتقاد به عناصر مختلف تشدید می گردد ،در بین این باورها ،فتیش ،توتم و سحر و جادو ،بیشترین توجه را داشته است که برخی با حفظ نام و نشان خود در اساطیر و حماسه های ایرانی راه یافته است. در این روند برخی از باورها بدون یادکردی از پیشینه شان در باورهای عامیانه، نشانی پر رنگ دارد که بعضا با مطالعات ژنتیکی و روانشناختی از حیطه خرافه به دنیای علم کشیده می شوند .

کلیدواژه ها:

باور ، عقیده ، خداجویی ، مانا ، فتیش