نقش میانجی گرایانه عزت نفس در رابطه الگوهای ارتباط با انزوای اجتماعی دانش آموزان عضو شبکه های مجازی اجتماعی

پژوهش حاضر به بررسی نقش میانجی گرایانه عزت نفس در رابطه الگوهای ارتباط با انزوای اجتماعی دانش آموزان عضو شبکه های مجازی اجتماعی پرداخته است. این پژوهش از نوع پژوهش های توصیفی و همبستگی بود. جامعه آماری این مطالعه شامل کلیه دانش آموزان عضو شبکه های مجازی اجتماعی مقطع ابتدایی درگز در سال ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود. نمونه مورد بررسی شامل ۱۰۰ نفر از دانش آموزان عضو شبکه های مجازی اجتماعی مقطع ابتدایی درگز بود که به روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب شدند. گردآوری داده ها در این پژوهش با استفاده از پرسشنامه های انزوای اجتماعی راسل و همکاران (۱۹۷۶)، الگوی ارتباطات خانواده ریچی و فیتزپاتریک (۱۹۹۰) و عزت نفس کوپر اسمیت (۱۹۶۷) انجام گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها نیز از آمار توصیفی و آمار استنباطی استفاده شد، از طرفی به منظور اثبات یا رد فرضیه های تحقیق از روش همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر استفاده شد و در کلیه تجزیه و تحلیل های آماری این پژوهش از نرم افزار Amos و SPSS استفاده گردید. نتایج فرضیه اصلی حاکی از آن بود که عزت نفس نقش میانجی گرایانه در رابطه الگوهای ارتباط با انزوای اجتماعی دانش آموزان عضو شبکه های مجازی اجتماعی دارد (۰۵/۰P<). همچنین نتایج نشان داد که بین جهت گیری گفت و شنود با انزوای اجتماعی رابطه منفی وجود دارد (۰۵/۰P<). بین جهت گیری همنوایی با انزوای اجتماعی رابطه مثبت معناداری وجود دارد (۰۵/۰P<) و بین مولفه های عزت نفس تحصیلی، عزت نفس خانوادگی، عزت نفس بین فردی عزت نفس اجتماعی با انزوای اجتماعی رابطه منفی معنی داری وجود دارد (۰۵/۰P<).

کلیدواژه ها:

الگوهای ارتباط ، انزوای اجتماعی ، دانش آموزان عضو شبکه های مجازی اجتماعی ، عزت نفس