جایگاه قرآن و احادیث در اشعار علامه محمد اقبال لاهوری

صفت بارز خداوندگار عشق و عرفان و شاعر سوز و گداز و مومن بلندپرواز محمد اقبال لاهوری همان بعد عرفانی اوست. شاعر بزرگ جهان اسلام و شبه قاره هندوستان اشعارش را بازبانهای اردو، عربی و فارسی در سایه انس و الفت با قرآن مجید و روایات اسلامی با سوز و تاثیر و حلاوت خاصی سروده است که نشان اعتقاد عمیق وی به اسلام میباشد. اقبال در جای جای اشعار خود از آیات قرآن و احادیث به جهات مختلف استفاده نموده که بیانگر ایمان راسخ واعتقادی آمیخته با عشقی است که قلب وفکر، عقل و اراده و احساسات او را تحت الشعاع قرار داده و بیانگر تاثیر عمیق اسلام و آموزه های اسلامی و قرآنی در روح و جان وی است. در یک کلام مضمون شعر اقبال، بیان عشق به دین، قرآن، پیامبر (ص) و شخصیت های مذهبی ودینی اسلامی می باشد که برای بیان افکار و احساسات خود برگزیده است. اقبال لاهوری به خوبی بین شعر و مذهب ارتباط ایجاد کرده است و آموزه های دینی قرآنی و اسلامی را به زبان شیرین شعر به مخاطب خود القاء نموده است که خود روشی نوین و جذاب میباشد. درد مسلمانان را به روشنی و خوبی درک نموده و با بهره گیری تلفیقی آیات قرآنی و شعر سعی در راهنمایی و اصلاح امور دارد. آنچه در این پژوهش با روش تحلیلی و تطبیق اشعار با آیات و روایات بررسی می گردد، جایگاه و میزان تاثیرپذیری اقیال لاهوری از قرآن و احادیث در اشعارش می باشد، فرض این است که وی در اشعار خود ملهم از قرآن و احادیث میباشد و از آیات و روایات زیادی در اشعار خود جهت راهنمایی و اصلاح جامعه بهره برده اند.

کلیدواژه ها:

اقتباس (اخذ شده- گرفته شده) ، قرآن ، احادیث ، اقبال لاهوری ، اشعار