نقش معلمان در بهداشت روانی دانش آموزان

نقش الگویی معلم و نفوذی که او در انضباط دادن به رفتارهای دانش آموزان دارد، بر همگان روشن است. اگر آموزگار از ویژگی الگو دهی خوبی برخوردار باشد می تواند تاثیرات عمیقی در رشد شخصیت و بهداشت روانی دانش آموزان باقی بگذارد. معلم نباید تمام تلاش خود را صرف این نماید که بچه ها بهترین نمره را کسب کنند، بلکه باید بکوشد به هر فرد اندازه توانایی او مسئولیت دهد و حتی الامکان در پرورش فکر و روان دانش آموز بکوشد. معلمی که در ارتباط به شخصیت و نیازهای کودکان توجه کافی داشته باشد و کارها را بر اساس استعداد و تمایلات میان شاگردان تقسیم کند، نقش بهتری را در بهداشت روانی آنان ایفا خواهد کرد. روان شناسی (کارل راجرز) نگرش آزادمنشانه در کلاس را پیشنهاد می کند. به بیان دیگر معلم باید کودک را بپذیرد، هرچند نمی تواند رفتار او را بپذیرد؛ به کودک باید احترام بگذارد و با توجه به توانایی هایش به او ارج نهد. آموزگار نباید کوشش خویش را صرف حکمرانی بر کودک کند، بلکه باید سعی در جهت دادن اعمال کودک به سوی پیشرفت موفقیت آمیز و سازگاری هر چه بیشتر وی نماید. معلم باید قادر به بیان و ابراز احساسات خویش باشد تا دانش آموز بتواند او را به عنوان فردی قابل اعتماد ببیند. چنین معلمی همچنان که درصدد ایجاد تغییر مطلوب در رفتار کودک است، هرگز برای وی تهدیدآمیز نیست. اگر مربی بتواند به شاگرد تفهیم کند که سعی دارد به او کمک کند به نتایج مطلوبی دست می یابد. مهم ترین شرط معلم خوب از لحاظ بهداشت روانی این است که با کمال صمیمیت و خلوص نیت، کودکان را دوست بدارد و از رفتار آنان آزرده نشود؛ بلکه با صبر، حوصله و خوش رویی به عمق مشکلات دانش آموزان پی ببرد و در حل این مسائل تا حد ممکن بکوشد. بنابراین کودکان در مدرسه می آموزند با زندگی آن چنان که هست مواجه شوند، می آموزند خود را با آداب، رسوم و ارزش های موجود جامعه منطبق سازند و به نیازهای دیگران توجه داشته باشند.

کلیدواژه ها:

معلم ، بهداشت روانی ، دانش اموز ، جامعه ، توانایی